Magyar Kurir, 1799. július-december (13. évfolyam, 1-52. szám)
1799-10-18 / 32. szám
ífomiae , reque Pius ! fanctus , fummusque Sat, cerdos, Cujus Virtuti Zoilus ipse favet! Bis quater Is denos, plus binos vixerat annos» Vivere, qui Pylio tempore, dignus erat. Vixerat! o quam plena fuit vita illa dolore! .Nullus sat leflus commemorare queat. Non mihi, si centum linguae sint, oraque ceBtunj^ Fata Senis Jufii, dicere sat potero: Gallica vix oritur revolutio ; caede cruenta Sacra, threni, populi, natio, Regna madent. Quam late, ac feeds Jacobinia synchrona turba GraiTata eft ! alta naeDte ropofta manent. Moribus haec bellum fanetis, haec Religioni Intulit, et Sacris gens male svasa thronis, Lusit in humanis, Divina potentia rebus, Plectere non voluit, Suitinuitque malos; Donec adimplerent menfuram. Vindice coelo; Ut dehinc lapsu, jam graviore ruant. Interea fanctam penetraverat hoftis in urbem, Et Tacra Pontificem, cedere fceptra jubet. Exuitur fceptro, Regnis privatur, et Urbe Exigitur Julius, praeda fit innocuus. Exilium patitur: tractatur ut e*ul ab ipsis, Quos Pater ut natos, pergit amare, suos. Hos Paftor bonus errantes compellat oves, hos 1 Qui tam Sollicitum deseruere Patrem Non petit ulcisci Divos fua probra, nec ipse , Qua pollet virgá plectere, plectit ovesr Injurias perfert patiens, aequőque remittit Illatas animo; victor utrinque sui. Calcat caeleflis veftigia fancta Magiftri. Ignoscique suis hoftibus ipse rogat. Mitis, manfuetus, quo non mansuetior ullus. Sicque Pii vere , nomen abinde tenet. £}icite Francigeoae, inter quos Pius ultima vitas Fata tulit, quaeso, dicite Y«ra mihi;