Református gimnázium, Mezőtúr, 1934
AD MEMORIAM HORACH. Salve laeta dies, quae bis millesimis annis Ante protuleras vatem sonorissimum Horatium, Libertino patre satum, decus omnium nostrum! Quis te possimus verbis efferre secundis? Carmina te tua ad caelum sublime tulerunt. Doctor eras nobis et eris bonus egregiusque Omnibus in rebus medium diligendum iubendo Hortandoque, ut nos fortes, animosi semper Rebus in angustis adsimus utique secundis. Edocuisti avos nostrosque parentibus nosmet Deteriores ac semper docturus erisque Progeniem multo peiorem: summa brevis spem Vitae longam nos sanos vetat alere recte. Nec quaeramus, quid num cras ferat nostrum cuique Atque lucro ducas quemcumque dierum adfert fors, Pallida Mors aequo pede nam pulsat miserorum Limina ut regum superas turresque potentum. Iustum propositique tenacem non quati mente Firma, et integrum vitae scelerisque purum Tu dicis telis nullis unquam caruisse. Aequam ut in rebus mentem servemus in vita Adversis sic et nimio moderemur hilares. Ut castiges nos, ridendo fortiter dicis Verum sincere nobis vitiosa ponendo. Quis possit vitae ruris tam suaviter omne Iucundi nemoris silvae umbrosaeque iuvamen Enumerare monendo, ut istis perfrui possit? Aeolium carmen qui princeps Italicos ad