Zycie Warszawy, lipiec 1970 (XXVII/155-181)

1970-07-01 / nr. 155

KR 155 1 LIPCA 19*0 R. (W) ŻYCTE W AR SZAW^_______________________________________________________________________Str. 3 Większa operatywność i skuteczność działania rządu Przemówienie premiera Józefa Cyrankiewicza Wysoka Izbo! Przedkładając do zatwier­dzenia propozycje w sprawie zmian w składzie rządu, chciałbym krótko uzasadnić potrzeby tych zmian, zarów­no wnioskami wynikającymi z aktualnych zadań rządu, jak i zadaniami stojącymi przed rządem w perspektywie najbliższych lat. Nie jest moim zamiarem przed­stawianie obecnie rozwiniętej o~ ceny przebiegu realizacji zadań rozwoju gospodarczego kraju w bieżącym pięcioleciu. Przedwczes­ne byłoby także referowanie za­łożeń planu gospodarczego na lata 1971—-1975, który jest w fazie opracowywania. Będzie ku temu okazja na sesji następnej, Uważam natomiast za celowe zwrócić uwagę na niektóre pod­stawowe problemy, które wiążą się z potrzebą dalszego uspraw­nienia pracy rządu i to zarówno w rozumieniu działania Rady Mi­nistrów jako całości, jak i po­szczególnych ministrów, jakt też w rozumienia pracy prezydium rządu, jako ogniwa operatywne­go sterowania realizacją zadań u­­stalonyęh w planach gospodar­­czvnh. Partia nasza 1 jej kierow­nictwo, Komitet Centralny — poświęcają szczególnie wiele uwagi . problemom naszego rozwoju gospodarczego, prze­de wszystkim koncentrują się na zadaniach mających na celu przyspieszenie tego roz­woju i na usuwaniu wystę­pujących w naszej gospodarce niedomagali hamujących ten rozwój. Wyrazem tego są u­­chwały II IV i V plenum, łącznie z uchwałami VII ple­num z poprzedniej kadencji., Sądzę, że nie ma potrzeby przypominać w lej chwili prze­słanek, które legły u podstaw tych uchwal. Uważam jednak, że jest niezbędne podkreślić, iż pod­stawowym warunkiem dokonania zasadniczego jakościowego prze­łomu, zwrotu w' dziedzinie wzro­stu efektywności naszej gospo­darki, której cele i drogi zo­stały wytyczone w uchwale V Zjazdu, jest także osiągnięcie istotnego postępu w metodach, efektach pracy administracji go­spodarczej na wszystkich jej szczeblach, w tym także na szczeblu rządu. W szczególności dotyczy to koordynacyjnej dzia­łalności problemowej prezydium rządu i koordynacji międzyresor­towej, zwłaszcza w dziedzinie spraw kompleksowych. U podstaw naszego rozwoju go­spodarczego w nadchodzącym 5- leciu leży' osiągnięcie wydatnego postępu technicznego i ekono­micznego. szczególnie zaś wybra­nych jego ważnych gałęzi, mają­cych istotny wpływ na unowo­cześnienie naszej produkcji, co z kolei jest warunkiem rozwoju na­szego handlu zągranicznego, lep­szego zaspokajania potrzeb go­spodarki narodowej i ludności. Realizując ten kierunek idz^ woju naszego Jprzeft\ysj,u. kłąr dąc główny nacisk nie na wzrost ilościowy, ale na wzrost nowoczesności i jako­ści naszych wyrobów, będzie­my podejmować w przyszłym 5-leciu szereg poważnych przedsięwzięć inwestycyjnych zmierzających do opanowania nowych wyrobów i nowych technologii wytwarzania. Ich realizacja będzie wymagała nie tylko znacznego postępu w dziedzinie wpóldziałania nauki i techniki w myśl kie­runków ustalonych na IV ple­num, ale także osiągnięcia koncentracji i przyspieszenia realizacji inwestycji, osiąga­nia projektowych zdolności i parametrów produkcyjnych, a więc spraw II plenum. W związku z tym istnieje potrzeba, aby do zakresu dzia­łania jednego z wicepremie­rów, który będzie miał nad­zór i opiekę nad głównymi re­sortami przemysłu przetwór­czego. ściślej mówiąc maszy­nowego, ciężkiego i chemicz­nego, należał równocześnie nadzór nad budownictwem przemysłowym i przebiegiem inwestycji, zwłaszcza tzw. kompleksowych. ną Cechą bowiem charakterystycz­tych przedsięwzięć inwesty­cyjnych będzie ich komplekso­wość w zakresie realizowania problemów unowocześniania po­szczególnych dziedzin produkcji. Będzie to wymagało sprawnej koordynacji dostaw maszjm i u­­rządzeń, zarówno z importu jak produkcji krajowej oraz wydat­nego skrócenia cykli i uspraw­nienia całego procesu realizacji inwestycji, od projektowania po­czynając. na pracach budowlanych i montażowych i na problemach p r o du kcy j n y <• h k o ń c ząc. Napięte terminy realizacji wy­magać bed a nowych metod orga­nizacji wykonawstwa przemysło­wego. Ważnym czynnikiem roz­woju gospodarczego powinien być w coraz większym stop­niu handel zagraniczny. O znaczeniu miedzvnarodowego podziału pracy, specjalizacji, ko­operacji produkcji między kraja­mi socjalistycznymi mówiliśmy na XXIV sesji RWPG, która' od­była sie ostatnio w Warszawie. Polska jest jednym* z najbardziej aktywnych zwolenników tego ty­pu nowoczesnej socjalistycznej integracji i w dalszym ciągu chce wnosić swój wkład do szybszego dojrzewania, zarówno integracyj­nej kooperacji jak i efektywne­go realizowania wspólnie ustalo­nych przedsięwzięć w tej dzie- i dziiiie." Te sprawy wrmagają jak dotychczas szczególnej opieki ze strony prezydium rządu, w tym komisji planowania. Tch wieloresortowy charakter wyma­ga stałej onieki i kierownictwa całości spraw związanych RWPG przez jednego z wicepre­z mierów. Również wielkim komplek­sem problemów surowcowych — które mają ogromne znacze­nie zarówno dla zaopatrzenia gospodarki narodowej jak i dla opłacalnego eksportu będzie się opiekował określo­ny wicepremier, w całokształ­cie przebiegu wydobycia pa­liw surowców, zaopatrzenia, realizacji rocznych i wielo­letnich bilansów produkcji energii elektrycznej i oszczęd­ności paliw i energii. Wyrazem dążenia do rozwoju naszego handlu zagranicznego krajami kapitalistycznymi są za­z równo już podpisane, jak i przy­gotowywane wieloletnie umowy gospodarcze. Po to jednak, aby móc coraz więcej importować, musimy oczywiście coraz więcej eksportować. Ponieważ nie za­mierzamy ze względu na rosnące potrzeby zaopatrzenia rynku roz­wijać eksportu rolno-spożywcze­go, a będzie się on raczej zmniej­szał, musimy koncentrować naszą uwagę i wysiłki na rozwoju eks­portu tych surowców, które po­siada nasz kraj. Przede wszyst­kim zaś na rozwój eksportu wyro­bów naszego przemysłu przetwór­czego, w pierwszym rzędzie ma­szynowego. Rozwijając bazę ma­terialną naszego eksportu, musi­my równocześnie zwrócić szcze­gólną uwagę na usprawnienie me­tod działania i organizację nasze­go handlu zagranicznego w celu zwiększenia jego efektywności i opłacalności — i to jest także kompleks spraw, łączący się zre­sztą z następnym — który będzie się znajdował pod szczególną o­­pieką prezydium rządu i codzien­ną jednego z wicepremierów. Trudne także zadania stoją w najbliższym okresie przed naszym rolnictwem. Chodzi nie tylko o wvrnwnanio noo'Qtvwnvi.J, vk'!4 kÖV.' ciężkich warunków atmosferycz­nych ostatnich 2 lat, ale także o osiągnięcie takiego wzrostu produkcji roślinnej i hodowlanej, który umożliwiałby pokrywanie wzrastających potrzeb ludności. W szczególności chodzi tu o na­leżycie zorganizowany wzrost pro­dukcji mięsa. Specjalne zadania będą tu miały państwowe gospo­darstwa rolne, które będą je rea­lizować m. in. drogą prowadzenia w skali przemysłowej nowoczes­nej hodowli, przede wszystkim trzody. Przedłużeniem działalności rolniczej produkcyjnej jest prze­twórcza działalność przemysłu rolno-spożywczego. Sprawy te składają się na jeden kompleks znajdujący swoje dalsze przedłu­żenie w problemach zaopatrzenia rynku i w organizowaniu możli­wie najbardziej uszlachetnionego eksportu pod koordynującym nad­zorem jednego z wicepremierów. Dla sprawnego funkcjonowali fi gospodarki nieodzowne jest pełne wykonanie zadań planu i rytmicz­na praca transportu kolejowego. Na odcinku transportu kolejowe­go przeżywaliśmy na przełomie lat 1969 1970 bardzo poważne trud­ności, a zadania planu przewo­zów nie zostały wykoiińnę. Sy­tuacja w transporcie kolejowym również obecnie nie jest jeszcze w pełni normalna, co powoduje trudności na wielu odeiąkach go­spodarki. Sytuacja wymaga nadal niemal codziennego nadzoru nad pracą transportu w całości ze strony prezydium rządu oraz co­dziennej koordynacji wysiłków wszystkich resortów gospodar­czych w sprawach transportu. Podjęliśmy poważne wysiłki zmie­rzające do okazania — począwszy od 1970 r. — dodatkowej ponad­planowej pomocy inwestycyjnej technicznej dla kolei. Będziemy ten wysiłek planowo kontynuo­wać w przyszłym 5-leciu, Są juz nakreślone odpowiednie progra­my w tej dziedzinie. Sprawy transportu w całoś­ci stanowią złożony, niełatwy międzyresortowy problem wy­magający stałej uwagi prezy­dium rządu, a więc i codzien­nej działalności jednego z wi­cepremierów. Dążąc do coraz lepszego za­spokajania wzrastających potrzeb ludności- musimy także szybciej unowocześniać i rozwijać produk­cję towarów przemysłowych, za­równo w dziedzinie dóbr tzw. trwałego użytku, jak i przemysłu lekkiego. Temu celowi służyć bę­dzie szereg przedsięwzięć inwe­stycyjnych w przemyślę elektro­nicznym i w przemyśle lekkim. Wiążą się z tym także poważne środki, jakie zamierzamy skiero­wać na rozwój chemii, szczegól­nie w tych jej gałęziach, które pokrywają potrzeby surowcowe przemysłu lekkiego. Od osiągnię­cia wydatnego i szybkiego po­stępu w tej dziedzinie zależy nie tylko wzrost ilościowy, ale także jakościowy w zaopatrzeniu rynku. Stoi przed nami oczywiście wie­le jeszcze innych problemów, któ­re musimy rozwiązywać i wiele zadań, które będziemy musieli wykonać. Uchwały V Plenum i pod­jęte przez rząd decyzje wyko­nawcze uruchamiają system bodźców ekonomicznych, wią­r/‘j 70 intov'Qcniircmio moto­rialne robotników i pracow­ników z efektami działalności gospodarczej w najbliższym 5-leciu. Towarzyszyć im jednak mu­si usprawnienie procesu ste­rowania naszą gospodarką, ro­zumianego jako całokształt metod i trybów zarządzania na wszystkich szczeblach, także całokształt ekonomicz­a nego instrumentu funkcjono­wania naszej gospodarki. Idąc w tym kierunku przygotowu­jemy reformę systemu finan­sowego, wprowadzamy nowy system powiązań wyników w dziedzinie handlu zagranicz­nego z wynikami finansowymi przedsiębiorstw i zjednoczeń przemysłowych. Wprowadza­my reformy mające na celu stworzenie podstaw prawidło­wego rachunku ekonomiczne­go i porównywalności z pozio­mem cen światowych. Przygotowujemy reformy sta­wek amortyzacyjnych w kierunku wydatnego ich skrócenia, w celu stworzenia bodźców do- lepszego wykorzystania parku maszynowe­go i warunków dla jego szybkiego odnowienia oraz rozwijamy no­we formy organizacyjno-ekono­miczne w przemyśle drogą po­woływania kombinatów,. Jednym słowem — podejmujemy działania zmierzające do stworzenia warun­ków ekonomicznych i organiza­cyjnych mających na celu wzrósł efektywności naszej gospodarki : pobudzenie jej w kierunkach. które stanowić będą podstawowy cel planowania rozwoju gospodar­czego kraju na lata 1971—75. Już chociażby z tego bardzó szkicowego .i ograniczonego tylko do wybranych proble­mów przeglądu zadań stoją­cych przed rządem i całą ad­ministracją gospodarczą w najbliższym okresie wynika potrzeba wzmożenia wielo­stronnej pracy rządu, zwięk­szenie operatywności i skute­czności jego działania. Problemy, które wyliczyłem, ma­ją w większości charakter ogólny, międzyresortowy. Niektóre z nich dotyczą wszystkich dziedzin gospo­darczych. inne określonych także międzyresortowych kompleksów spraw. A więc z jednej strony istnieje niezmienna konieczność wydatnego polepszenia pracy re­sortów i poszczególnych gałęzi gospodarczych, za co odpowiada­ją ministrowie. Nikt z nich tej odpowiedzialności nie zdejmie, ani nie zamierza ich wyręczać w lej działalności wymagającej dziś, na gruncie zaostrzonych wymogów ekonomicznych pogru­bionego, większego, lepiej zorga­nizowanego wysiłku. Z drugiej strony istnieje konieczność takie­go wzmocnienia działalności pre­zydium rządu, wicepremierów, żeby na czas rozwiązywać pro­blemy wiążące się z całą gospo­darką lub z większymi od resor­towych — kompleksami spraw; aby skutecznie nadzorować, kon­trolować, pomagać, koordynować. W sumie — aby efektywniej kie­rować W związku z tym jest pro­pozycja wzmocnienia prezy­dium rządu przez powołanie dwóch nowych wicepremie­rów, a mianowicie członka Biura Politycznego, obecnie I sekretarza KW w Gdańsku St. Kociołka, oraz zastępcę członka Biura dotychczasowego Politycznego, min. rol­nictwa M. Jagielskiego. Na opróżnione przez M. Jagiel­skiego stanowisko min. rol­nictwa proponuje się dotych­czasowego wiceministra rolnic­twa, który te zadania Wy­konywał w resorcie przez 10 lat, a poprzednio był pracow­nikiem naukowym w SGGW, ostatnio profesorem nadzwy­czajnym, a mianowicie J. O- kuniewskiego. Jest . propozycja odwołania ze stanowiska wicepremiera poprzedniego, długoletniego min. budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych M. Olewińskiego z równoczesnym, uwzględniającym jego wielo­letnie doświadczenia przej­ściem do pracy w zapleczu naukowym przemysłu. Z organizowaniem pracy ęreżydium rządu łączą się też przedstawione do zatwierdze­nia przez Wysoką Izbę decyzje Rady Państwa dotyczące po­wołania wicepremiera St. Ma­jewskiego na stanowisko prze­wodniczącego Komisji Plano­wania przy Radzie Ministrów oraz powołania poprzednie­go przewodniczącego Komiśj: Planowania J. Kuleszy na sta­nowisko wiceprezesa Rady Ministrów. Następną propozycją jest wniosek o zwolnienie z zaj­mowanego stanowiska R. Gę­si nga. długoletniego i zasłu­żonego min. leśnictwa i prze­mysłu drzewnego, w -związku 7. jego przejściem na emery­turę. Pragnę przy tej okazji po­dziękować R. Gesingowi za długoletnią owocną pracę i do­brą współpracę. To samo chcę uczynić w stosunku do dotychczasowego min. przemysłu chemicznego A. Radlińskiego, co dó które­go jest propozycja — załat­wiana oczywiście w innym trybie — przejścia do pracy w kierownictwie, naczelnych organów' kontroli. Na stanowisko min. leśnic­twa proponuje się obywatela J. Popko, inżyniera rolnika, od 8 lat wiceministra rolnic­twa, przedtem przewodniczą­cego Prezydium WRN w Bia­łymstoku. mysłu chemicznego proponuje się powołanie dotychczasowe­go wicem in. przemysłu che­micznego E. Zawadę, magistra inżyniera chemii, mającego 23 lata stażu pracy w przemyśle chemicznym, w tym 8 lat na stanowisku wiceministra. Następnym wnioskiem jest, uzgodniona z prezydium CK SD, propozycja przejścia Wł. Lechowicza — któremu wd­rażam podziękowanie za do­­tychczasową pracę — do pra­cy politycznej, do służby dy­plomatycznej. Na 'jego miej­sce na stanowisko przewodni­czącego KDW proponuje się powołać J. Kusiaka, dotycn­­czasowego przewodniczącego Prezydium RN w Poznaniu, posiadającego wyższe wy­kształcenie ekonomiczne i po­ważne doświadczenie organi­zacyjne. Wreszcie jest. propozycja u­­regulowania sprawy kierow­nictw w’ Ministerstwie Gospo­darki Komunalnej, a miano­wicie powołanie na stanowi­sko ministra obecnego kierow­nika tego resortu p.o. ministra, poprzednio wiceministra w tym resorcie — doktora naUgk ekonomicznych Z. Drozda. To są wszystkie propózyćje. o których zatwierdzenie pro­szę Wysoka Izbę. (PAP) Plenarne posiedzenie Sejmu Sejm uchwalił ustawę o służ­bie wojskowej żołnierzy zawo­dowych w brzmieniu projektu. - Z kolei sprawozdanie Komi­sji Obrony Narodowej o rządo­wym projekcie ustawy zmie­niającej ustawę o dyscyplinie wojskowej oraz o odpowie­dzialności żołnierzy za przewi­nienia dyscyplinarne i za na­ruszenie honoru i godności żoł­nierskiej przedstawił pos. A Czarnecki (SD)­Konieczność wprowadzenia zmian w ustawie o dyscyplinie wojskowej podyktowana została zmianami w dziedzinie prawa karnego, potrzebą podkreślenia w ustawie roli kolektywów żołnier­skich. jako czynnika współdzia­łającego z przełożonymi w umac­nianiu dyscypliny wojskowej socjalistycznych zasad współżycia i społecznego oraz kształtowania właściwej postawy ideowo-moral­­nej żołnierzy, zwłaszcza w' wycho­wawczym oddziaływaniu na żoł­nierzy karanych dyscyplinarnie, jak też doświadczeniami praktyki dyscyplinarnej. Stosownie do obowiązujących w kodeksie karnym przepisów' za­chodzi potrzeba dokonania dobo­ru środków' represyjnych odpo­wiadających społecznemu niebez­pieczeństwu czynów, stopniowi za­winienia oraz perspeklvwom ree­dukacji sprawcy. Nowy kodeks kąrny przekazał również dowód­­'■om jednostek wojskowych u­­prawnienia do zgłaszania wnios­ków' o ściganie karne sprawców takich czynów, jak samowolne oddalenie się od jednostki, nie­wykonanie rozkazu. naruszenie przepisów7 o służbie wartowniczej i patrolowej. Czyny te w postę­powaniu karnym zagrożone sa stosunkowo wvsoka kara pozba­wienia wolności. Konieczne jest zatem oddanie do dyspozycji do­wódców jednostek wciskowych szerszego wachlarza środków dy­scyplinarnych, dostatecznie elole­­eliyveh lecz nie zawsze związa­nych z kara pozbawienia wolnoś­ci. Temu postulatowi czyni za­dość wprowadzenie nowej kary dyscyplinarnej, a mianowicie ka­ry służby w' oddziale dyscypli­narnym, która zastąpi obecnie karę służby w oddziale karnym, jako ma.iacej zastosowanie tylko w czasie wojny. Z uw'agi na tn, że ma ona zastąpić karę wymie­rzana w postępowaniu karnym i że ma być stosowana w czasie pokoju — uzasadnione jest wpro­wadzenie zmiany jei nazwy. Ma- Ucvmainy okres kary służby w7 oddziale dyscyplinarnym projekt ustawy ustala na 3 miesiące. Dla żołnie**?'7 odbvw'a iaeveh zasadni­czą służbę wojskowy będzie to kara najsurowsza, jaka można wymierzyć w postępowaniu dy­­sevnlinarn vm. Projekt ustawy nie zezwala na zaliczenie do czasu trwania za­sadniczej służby wojskowej ora/ ćwiczeń i przeszkolenia wojsko­wego — okresu odbywania kary aresztu., o ile kara ta nie została skreślona z ewidencji, a nadtr okresu samowolnego opuszczeni.! przez żołnierza swojej jednostki wojskowej lub wyznaczonego n?i°isca przebywania. Wśród organów uprawnionych do interweniowania wobec żołnie­rzy naruszających dyscyplinę al­bo porządek wojskowy lub pu­bliczny poza rejonem zakwatero* W'ania wymienia sie również gan ORMO Następnie Sejm uchwalił ustawę o dyscyplinie wojsko­wej' oraz o odpowiedzialności żołnierzy za przewinienia dy­scyplinarne i za naruszenie honoru i godności żołnier­skiej. Po krótkiej przerwie w de­bacie zabrał głos pos. K. Pru­­siński (PZPR), który przed­stawi! sprawozdanie Spraw Wewnętrznych Komisji o rzą­dowym projekcie ustawy o zmianie dekretu o świadcze­niach w celu zwalczania klęsk żywiołowych. dowym projekcie ustawy „ zmianie ustawy o ławnikach ludowych w sądach powszech­nych przedstawił pos. J. Kle­­czaj (ZSL). (CIĄG DALSZY ZE STR. 1]r 11 Nowe założenia zawarte w pro­jekcie ustawy dotyczące rozwoju wojskowej kadry zawodowej znaj dują swój wyraz w kierunku kształcenia tej kadry: oficerów — jako dowódców i specjalistów c wyższym wykształceniu zwłaszcza wojskowo-dowódczym i technicz* no-wojskowym, chorążych — ja­ko średni personel dowódczy i specjalistyczny o wykształceniu na poziomie szkoły średniej ora/ nodoficerów — jako młodszej ka­dry dowódczej o zasadniczym wy kształceniu zawodowym. Projekt przewiduje także przygotowanie kandydatów do służby zawodowej poprzez kształcenie ich w ra­mach pełnionej przez nich służby w charakterze kandydatów — w uczelniach cywilnych, w zakresie tych specjalności, których nie prowadza uczelnie wojskowy. Podstawowe zasady pełnienia służby i uprawnienia całej kadry zawodowej sa jednakowe. Korpu­sy różnią się pod względem wy­maganych kwalifikacji, a ponad­to nieznaczne różnice występują w szczegółach wynikających z charakteru funkcii pełnionych «rzez każda z grup tych żołnie­rzy zawodowych. W zakresie powoływania do za­wodowe i służby wojskowej yvnro­­wadza się zasadę, że kandydaci do służby zawodowej kształceni w szkołach wojskowych stanowić heda podstawowe źródło uzupeł­niania kadry zawodowej Sił Zbrojnych. Nową instytucja jest okres próbny w, pełnieniu służby zagrodowej przez żołnierzy powo­łanych do tej służby z rezerwy i po zasadniczej służbie wojsko­wej. Okres ten wynosić ma w zasadzie 12 miesięcy. W związku z tym nie przewiduje się dalsze­go utrzymywania obecnej s>użbv nadterminowej, która ograniczała 6,e tylko do korpusu podofice­rów. Praktyka wykazała potrzebę rozszerzenia okresu próbnego w stosunku do wszystkich żołnierzy zawodowych. W zakresie mianowania żołnie­rzy na wyższe stopnie i wyzna­czania na stanowiska służbowe utrzymuję sie dotychczasowe za­sad V. W związku z potrzeba rozwinię­ci przewidzianej w ustawie o powszechnym obowiązku obroń y PRL koncepcji powszechnej o­­bronności. projekt ustawy o służ­bie wojskowej żołnierzy zawodo­wych przewiduje możliwość ak­tywnego wykorzystania dla* tych potrzeb żołnierzy zwolnionych z zawodowej służby wojskowej. Projekt ustawy ułatwi dobór do służby zawodowej ludzi o wyso­kim poziomie ideowo-polityczn^m i moralnym, gdyż takie cechv powinien posiadać oficer, chorą­ży czv podoficer zawodowy T Wr>. Dotychczas obowiązujący dekrei z 1953 r. — stwierdził' poseł spra­wozdawca — nie uwzględniał pew­nych zdarzeń o skutkach nie od­biegających jakościowo od rezul­tatów działania żywiołu. z W ostatnich latach, w związku rozwojem przemysłu chemicz­nego. nastąpił poważny wzrost przew'ozöw materiałów niebez­piecznych. wśród nich substancji toksycznych i materiałów radio­aktywnych, zarówno w transpor­cie samochodowym jak i kolejo­wym — wewnętrznym i w tran­zycie. Przy przewozie takich ma­teriałów, w razie wypadku, pow­staje duże zagrożenie bezpieczeń­stwa publicznego. Zagrożenie ta­kie istnieje również przy produk­cji i magazynowaniu materiałów niebezpiecznych. Sprawa organizacji akcji ra­towniczej w takich wypadkach została już uregulowana wydana przez Rade Ministrów uchwałą nr 69 z 6 maja br. w' sprawie zwal­czania skutków wypadków zwią­zanych z przewozem . ", substancji toksycznych w komunikacji lądo­wej. Pozostaje natomiast drugi problem do uregulowania —■ o­­bo^'azek przyjścia z pomocą o­­sobom zagrożonym skutkami . wy­padku. w Pomocy tej nie bertzie w śtan«e każdym przypadku zapewnić państwo, zwłaszcza że chodzi o '»sunięcie na okres przejściowy lodzi z zakażonej strefy i zakwa­terowanie ich w pomieszczeniach zastępczych, możliwe w najbliż­szym sąsiedztwie, a takimi po­mieszczeniami organy państwowa nio zawsze dysponują. Stad też r konieczności zachodzić może po­trzeba skorzystania z domów p­­bvwateli. Projekt ustawy przewi­duje możliwość stosowania świad­czeń w postaci udzielania schro­nienia na czas niezbędny osobom poszkodowanym w katastrofie — w domostwach innych nbvwateii. Poseł-sprawozdawca stwierdził, że projekt odzwierciedla zgłaszane przez wyborców postulaty doty­czące okresu trwania kadencji ławników ludowych i stanowi dal­szy krok w procesie porządkowa­nia przepisów z zakresu wymiaru sprawiedliwości. Praca ławnika ludowego stwa­rza 'możliwość gromadzenia spo­strzeżeń. wiadomości i doświad­czeń, które winny być wykorzy­stane w ' jego. działalności zawo­dowej i społecznej. Doświadczenie to służy także ławnikowi w7 postę­powaniu pojednawczym. Godzenie zwaśnionych stron, likwidowanie sporów, przywracanie normalnych dobrosąsiedzkich stosunków7 mię­dzy Ludźmi ma ważki aspekt spo­łeczny. Duże znaczenie ma też od­działywanie wychowawcze ławni­ków na społeczeństwo. Mówca przypomniał, że ustawa z 2 grudnia i960 r. o ławnikach ludowych określała czas trwania kadencji ławników na trzy kolej­na lata. Był to okres równy jednej kadencji radnych. Jednak po prze­dłużeniu w7 -1963 r. kadencji rad narodowych do czterech lat, czas trwania kadencji ławników pozo­stał niezmieniony. nę Projekt ustawy przewiduje zmia­kadencji z dotychczasowej 3-letnięj na 4-letnia. ,4-ietni okres kadencji ławników ludowych — stwierdził w zakoń­czeniu pos. Kleczaj — wydaje się być korzystniejszy dla ich pracy. Pozwala on na pełną adaptację i nabranie większego doświadczenia niezbędnego .w pracy sądowej. Wymiar sprawiedliwości będzie mógł o rok dłużej dysponować ka­drą ławniczą o większej wiedzy o sądzie i sądzeniu. Równocześnie rady narodowe zostaną odciążone od pracy na rzecz częstych kam­panii wyborczych ławników. Sejm uchwalił ustawę zmianie ustawy o ławnikach o ludowych w sądach powszech­nych. Sprawozdanie Komisji Rol­nictwa i Przemysłu Spożyw­czego o rządowym projekcie ustawy o Państwowej Inspek­cji Skupu i Przetwórstwa Ar­tykułów Rolnych przedstawiła pos. Pelagia Pająk (bezp.). Po omówieniu dotychczasowego zakresu działania i struktury In­spekcji Zbożowej i Inspekcji Mię­snej — posłanka stwierdziła, iż projekt ustawy przewiduje potą­­czenienie obu inspekcji w jeden organ kontroli państwowej. Rów­nocześnie poszerza on zakres dzia­łania nowo powołanego organu, przede wszystkim o uprawnienia do badania i orzekania o jakości mięsa i jego przetworów. Chodzi przede wszystkim wzmożenie kontroli tv gospodarce o mięsnej. Nie mniej istotne jest (DOKOŃCZENIE NA STR. 4) Sejm uchwalił ustawę zmianie dekretu o świadcze­o niach w celu zwalczania klęsk żywiołowych wraz z popraw­ką zaproponowaną przez Ko­misję Spraw Wewnętrznych. W następnym punkcie obrad — sprawozdanie Komisji Wy­miaru Sprawiedliwości o rzą­ Nowi ministrowie Zdzisław Drozd (P) Zdzisław Drozd urodził sie; 27 maja 1925 r. we wsi Dąbrowa pow. Rzeszów w rodzinie inteli­genckiej (ojciec pracował w wy­dziale powiatowym). W 1943 ukończył szkołę średnią, a u 194? r r. Akademię Handlowa w Krako­wie, uzyskując dyplom magistra nauk ekonomiczno-handlowych a w roku 1970 uzyskał tytuł nau­kowy doktora nauk ekonomicz­nych. Pracę zawodową rozpoczął w' Centralnym Zarządzie Przemy­ślu Mięsnego w7 Warszawie jakc kierownik oddziału. W 1951 r. przeszedł do pracy w Zakłada!ch Osiedli Robotniczych „ZOR”, a w okresie lat 1951—1959 pracuje Centralnym Zarządzie Budownic­w twa Miast i Osiedli „ZOR” jako zastępca naczelnika wydziału, a Ministerstwie Gospodarki Komu­nalnej pracuje od 1959 r. na sta­nowisku wicedyrektora Departa­mentu Inwestycji Mieszkań io wych, a, od 1960 r. był dyrekto­rem tegoż departamentu. W 1964 r. mianowany został podsekretarzem stanu w Minister­stwie Gospodarki Komunalnej, a w 1969 r. powierzona mu została funkcja kierownika tegoż resortu. Z. Drozd od 1961 r. jest człon­kiem PZPR. Jerzy Kusiak Jerzy Kusiak urodził się 28 czerwca 1921 r. w Turku, woj. poznańskie, w7 rodzinie inteligenc­kiej; rodzice byli nauczycielami» W roku 1939 ukończył szkolę średnią w Poznaniu. W 1956 pracując ukończył studia w Wyż­r. szej Szkole Ekonomicznej w Po­znaniu. Od 1945 r. do 1947 r. praJ cuje w7 Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Poznaniu, a od 1948 r. do 1952 r. w KW PZPR w7 Poznaniu jako zastępca kierownika wydziału. W latach 1952—1954 był wojewódzkim pełnomocnikiem do spraw skupu w Poznaniu. Od 1954 r. do 1955 r. był dyrek­torem ' okręgu w7 Zakładach Zbo­żowych w Poznaniu, a w7 latach 1955—1958 pracował na stanowis­ku wojewódzkiego pełnomocnika skupu. Od 1958 r. do 1960 r. był przewodniczącym delegatury NIK w7 Poznaniu. W latach 1960—1961 był sekreta­rzem ekonomicznym KW PZPR w Poznaniu. W kwietniu 1961 r. J. Kusiak został wybrany na przewodniczą­cego Prezydium Rady Narodowej m. Poznania. W latach 1965 i 1969 był ponownie wybierany na prze­wodniczącego Prezydium Rady Narodowej m. Poznania i na tym stanowisku pracuje dotychczas. Od 1945 r. członek PPR, a od 1948 r. jest członkiem PZPR Józef Okuniewski (P) Józef Okuniewski urodził się 5 maja 1920 r. w rodzinie chłop­skiej w woj. poznańskim. Średnią szkole, ukończył w Bydgoszczy w 1938 r. Przed w-ojną pracował jako instruktor rolny w powiecie Wie­luń. W latach okupacji pracował wr firmie drzewnej w7 Warszawie. Po wyzwoleniu wstąpił na studia ekonomiczne na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie w 1950 r. uzyskał dyplom magisterski. ze studiami pracował Równolegle jako kie­rownik szkoły rolniczej w7 Tymian­ce k Łodzi, a następnie jako wy­kładowca w7 instytucie Kształce­nia Nauczycieli Szkół Rolniczych w7 Pszczęlinie k/Warszawy. Od 1950 r. podjął prałĆę w SGGW w Warszawie, początkowo jako asy­stent, adiunkt, zastępca profesora, docent i profesar nadzwryczajny­­kierownik Katedry Ekonomii Poli­tycznej. W latach 1953 — 1954 peł­nił obowiązki dyrektora Departa­mentu Sfudiów7 Uniwersyteckich w Ministerstwie Szkolnictwa Wyż­szego. W latach 1958 — 1959 odbył roczny .staż naukowy w placów* kach badawczych NRF i Danii. VS 1958 r. uzyskał tytuł doktora nauk ekonom i cznych. W końcu 1959 ro* ku został powołany na podsekre­tarza stanu w Ministerstwie Rol­nictwa, którą to funkcję sprawu­je do chwili obecnej. W kwietniu 1961 r. uzyskał sto­pień naukowy docenta, a w 1967 r, został, uchwałą Rady Państwa, mianowany profesorem nadzwy­czajnym. Od dwóch lat urlopowa­ny od pracy dydaktycznej. Od 1950 r. jest członkiem PZPR Jerzy Popko (P) Jerzy Popko urodził się 24 września 1914 r. w miejscowości Bobryk pow7. Pińsk (ZSRR) \v ro­dzinie inteligenckiej (ojciec nau­czyciel wiejski). W roku 19j3 ukończył seminarium nauczyciel­skie w Swisłoczy, a w 1957 Wyższą Szkołę Rolniczą w Lubli­r. nie uzyskując stopień inżyniera. Do 1933 r. pracuje jako nauczy­ciel wiejski w Zielenie wicach, a od 1939 r. do 1941 r. jest dyrek­torem w7 niepełnej szkole średniej w7 Boródzicach, pow. Wołko\vysk. W latach 1941—1944 pracował jako pisarz w7 majątku ziemskim Mo­­hilowce pow. Wołkowysk. Po wyzwoleniu w raca do pracy w7 szkolnictwie, gdzie pracuje do 1947 r. Od 1947 do 1952 r. jest kierownikiem Wydziału Roluic­­twa w7 Prezydium WRN w Bia­łymstoku. W 1952 r. został wy­brany na zastępcę przewodniczą­cego Prezydium WRN w Lubli­nie, a w 1957 r. zostaję wybrany na przewodniczącego Prezydium. W łatach 1958—1962 był przewod­niczącym Prezydium WRN w Bia­łymstoku. W październiku 1962 r. mianowany został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Rolnictwa i do chwili obecnej jest na tym stanowisku. J. Popko od 1947 r. jest człon­kiem SL, a obecnie ZSL. Edward Zawada Edward Zawada urodził się 17 li­stopada 1922 r. w7 Siemianówce, pow. Lwów w rodzinie chłopskiej. Szkołę średnią ukończył we Lwo­wie. W roku 1940 rozpoczął studia wyższe w7 politechnice Lwowskiej w Wydziale Chemicznym, które u­­kończył w7 Politechnice Śląskiej w 1947 r. uzyskując stopieó magistra­­inżyniera cifemika. Po ukończeniu studiów E. Za­­wada rozpoczyna pracę w przemy­śle chemicznym: od 1947 do 1949 r. we Wrocławskiej Wytwórni Farb i Lakierów jako kierownik labo­ratorium, a następnie dyrektor wytwórni Od 1949 do 1950 r. pracuje w Centralnym Zarządzie Przemyślu Chemicznego w Gliwicach na sta­nowisku dyrektora działu. Od 1951 do 1958 r. pracuje w Mi­nisterstwie Przemysłu Chemicz­nego na stanowisku dyrektora de­partamentu. W latach 1958 — 1962 był dyrek­torem naczelnym Zjednoczenia Przemysłu Farmaceutycznego. W lipcu 1962 r. mianowany zo­stał podsekretarzem stanu w Mi­nisterstwie Przemysłu Chemicz­nego. E. Zawada od 1946 r. jest. człon­kiem PPR, a od 1948 r. PZPR. (PAP) Minister gospodarki komunalnej Przewodniczący Komitetu Drobnej Wytwórczości Minister rolnictwa Minister leśnictwa i przemysłu drzewnego Minister przemysłu chemicznego Posiedzenia klubów poselskich (B) W piątek w godzinach południowych, odbyły się ze­brania klubów poselskich PŻPR, ZSL, SD. Pod przewodnictwem członka Biura Politycznego. sekretarza KC PZPR — Z. Kliszko odbyło sie posiedzenie Klubu Poselskie­go PZPR. Z. Kliszko poinformo­wał posłów o niektórych węzło­wych problemach międzynarodo­wych i międzynarodowego ruchu robotniczego i komunistycznego. Porządek dzienny ósmego plenar­nego posiedzenia Sejmu omówił sekretarz klubu — pos. F. Wa­rlinwirr Tego samego dnia pod prze­wodnictwem pos. T. Makowskiego odbyło sic spotkanie Klubu Po­selskiego ZSL, na którym wice­­min. spraw zagranicznych — A. Willmann omówił aktualna sytu­acje miedzyńarodow7a. O porząd­ku dziennym obrad Izby poinfor­mował sekretarz klubu pos. F. Sadurski Na posiedzeniu Klubu Posel­skiego SD. któremu przewodni­czył pos. A. Benesz, posłowie wy słuchali informacji zastępcy prze­wodniczącego komisji planowania nrzy RM J. Anuszew skiego nt koncepcji rozwoju kraju w la­tach 1971—75, (PAP}

Next