Zycie Warszawy, lipiec 1970 (XXVII/155-181)
1970-07-01 / nr. 155
KR 155 1 LIPCA 19*0 R. (W) ŻYCTE W AR SZAW^_______________________________________________________________________Str. 3 Większa operatywność i skuteczność działania rządu Przemówienie premiera Józefa Cyrankiewicza Wysoka Izbo! Przedkładając do zatwierdzenia propozycje w sprawie zmian w składzie rządu, chciałbym krótko uzasadnić potrzeby tych zmian, zarówno wnioskami wynikającymi z aktualnych zadań rządu, jak i zadaniami stojącymi przed rządem w perspektywie najbliższych lat. Nie jest moim zamiarem przedstawianie obecnie rozwiniętej o~ ceny przebiegu realizacji zadań rozwoju gospodarczego kraju w bieżącym pięcioleciu. Przedwczesne byłoby także referowanie założeń planu gospodarczego na lata 1971—-1975, który jest w fazie opracowywania. Będzie ku temu okazja na sesji następnej, Uważam natomiast za celowe zwrócić uwagę na niektóre podstawowe problemy, które wiążą się z potrzebą dalszego usprawnienia pracy rządu i to zarówno w rozumieniu działania Rady Ministrów jako całości, jak i poszczególnych ministrów, jakt też w rozumienia pracy prezydium rządu, jako ogniwa operatywnego sterowania realizacją zadań ustalonyęh w planach gospodarczvnh. Partia nasza 1 jej kierownictwo, Komitet Centralny — poświęcają szczególnie wiele uwagi . problemom naszego rozwoju gospodarczego, przede wszystkim koncentrują się na zadaniach mających na celu przyspieszenie tego rozwoju i na usuwaniu występujących w naszej gospodarce niedomagali hamujących ten rozwój. Wyrazem tego są uchwały II IV i V plenum, łącznie z uchwałami VII plenum z poprzedniej kadencji., Sądzę, że nie ma potrzeby przypominać w lej chwili przesłanek, które legły u podstaw tych uchwal. Uważam jednak, że jest niezbędne podkreślić, iż podstawowym warunkiem dokonania zasadniczego jakościowego przełomu, zwrotu w' dziedzinie wzrostu efektywności naszej gospodarki, której cele i drogi zostały wytyczone w uchwale V Zjazdu, jest także osiągnięcie istotnego postępu w metodach, efektach pracy administracji gospodarczej na wszystkich jej szczeblach, w tym także na szczeblu rządu. W szczególności dotyczy to koordynacyjnej działalności problemowej prezydium rządu i koordynacji międzyresortowej, zwłaszcza w dziedzinie spraw kompleksowych. U podstaw naszego rozwoju gospodarczego w nadchodzącym 5- leciu leży' osiągnięcie wydatnego postępu technicznego i ekonomicznego. szczególnie zaś wybranych jego ważnych gałęzi, mających istotny wpływ na unowocześnienie naszej produkcji, co z kolei jest warunkiem rozwoju naszego handlu zągranicznego, lepszego zaspokajania potrzeb gospodarki narodowej i ludności. Realizując ten kierunek idz^ woju naszego Jprzeft\ysj,u. kłąr dąc główny nacisk nie na wzrost ilościowy, ale na wzrost nowoczesności i jakości naszych wyrobów, będziemy podejmować w przyszłym 5-leciu szereg poważnych przedsięwzięć inwestycyjnych zmierzających do opanowania nowych wyrobów i nowych technologii wytwarzania. Ich realizacja będzie wymagała nie tylko znacznego postępu w dziedzinie wpóldziałania nauki i techniki w myśl kierunków ustalonych na IV plenum, ale także osiągnięcia koncentracji i przyspieszenia realizacji inwestycji, osiągania projektowych zdolności i parametrów produkcyjnych, a więc spraw II plenum. W związku z tym istnieje potrzeba, aby do zakresu działania jednego z wicepremierów, który będzie miał nadzór i opiekę nad głównymi resortami przemysłu przetwórczego. ściślej mówiąc maszynowego, ciężkiego i chemicznego, należał równocześnie nadzór nad budownictwem przemysłowym i przebiegiem inwestycji, zwłaszcza tzw. kompleksowych. ną Cechą bowiem charakterystycztych przedsięwzięć inwestycyjnych będzie ich kompleksowość w zakresie realizowania problemów unowocześniania poszczególnych dziedzin produkcji. Będzie to wymagało sprawnej koordynacji dostaw maszjm i urządzeń, zarówno z importu jak produkcji krajowej oraz wydatnego skrócenia cykli i usprawnienia całego procesu realizacji inwestycji, od projektowania poczynając. na pracach budowlanych i montażowych i na problemach p r o du kcy j n y <• h k o ń c ząc. Napięte terminy realizacji wymagać bed a nowych metod organizacji wykonawstwa przemysłowego. Ważnym czynnikiem rozwoju gospodarczego powinien być w coraz większym stopniu handel zagraniczny. O znaczeniu miedzvnarodowego podziału pracy, specjalizacji, kooperacji produkcji między krajami socjalistycznymi mówiliśmy na XXIV sesji RWPG, która' odbyła sie ostatnio w Warszawie. Polska jest jednym* z najbardziej aktywnych zwolenników tego typu nowoczesnej socjalistycznej integracji i w dalszym ciągu chce wnosić swój wkład do szybszego dojrzewania, zarówno integracyjnej kooperacji jak i efektywnego realizowania wspólnie ustalonych przedsięwzięć w tej dzie- i dziiiie." Te sprawy wrmagają jak dotychczas szczególnej opieki ze strony prezydium rządu, w tym komisji planowania. Tch wieloresortowy charakter wymaga stałej onieki i kierownictwa całości spraw związanych RWPG przez jednego z wiceprez mierów. Również wielkim kompleksem problemów surowcowych — które mają ogromne znaczenie zarówno dla zaopatrzenia gospodarki narodowej jak i dla opłacalnego eksportu będzie się opiekował określony wicepremier, w całokształcie przebiegu wydobycia paliw surowców, zaopatrzenia, realizacji rocznych i wieloletnich bilansów produkcji energii elektrycznej i oszczędności paliw i energii. Wyrazem dążenia do rozwoju naszego handlu zagranicznego krajami kapitalistycznymi są zaz równo już podpisane, jak i przygotowywane wieloletnie umowy gospodarcze. Po to jednak, aby móc coraz więcej importować, musimy oczywiście coraz więcej eksportować. Ponieważ nie zamierzamy ze względu na rosnące potrzeby zaopatrzenia rynku rozwijać eksportu rolno-spożywczego, a będzie się on raczej zmniejszał, musimy koncentrować naszą uwagę i wysiłki na rozwoju eksportu tych surowców, które posiada nasz kraj. Przede wszystkim zaś na rozwój eksportu wyrobów naszego przemysłu przetwórczego, w pierwszym rzędzie maszynowego. Rozwijając bazę materialną naszego eksportu, musimy równocześnie zwrócić szczególną uwagę na usprawnienie metod działania i organizację naszego handlu zagranicznego w celu zwiększenia jego efektywności i opłacalności — i to jest także kompleks spraw, łączący się zresztą z następnym — który będzie się znajdował pod szczególną opieką prezydium rządu i codzienną jednego z wicepremierów. Trudne także zadania stoją w najbliższym okresie przed naszym rolnictwem. Chodzi nie tylko o wvrnwnanio noo'Qtvwnvi.J, vk'!4 kÖV.' ciężkich warunków atmosferycznych ostatnich 2 lat, ale także o osiągnięcie takiego wzrostu produkcji roślinnej i hodowlanej, który umożliwiałby pokrywanie wzrastających potrzeb ludności. W szczególności chodzi tu o należycie zorganizowany wzrost produkcji mięsa. Specjalne zadania będą tu miały państwowe gospodarstwa rolne, które będą je realizować m. in. drogą prowadzenia w skali przemysłowej nowoczesnej hodowli, przede wszystkim trzody. Przedłużeniem działalności rolniczej produkcyjnej jest przetwórcza działalność przemysłu rolno-spożywczego. Sprawy te składają się na jeden kompleks znajdujący swoje dalsze przedłużenie w problemach zaopatrzenia rynku i w organizowaniu możliwie najbardziej uszlachetnionego eksportu pod koordynującym nadzorem jednego z wicepremierów. Dla sprawnego funkcjonowali fi gospodarki nieodzowne jest pełne wykonanie zadań planu i rytmiczna praca transportu kolejowego. Na odcinku transportu kolejowego przeżywaliśmy na przełomie lat 1969 1970 bardzo poważne trudności, a zadania planu przewozów nie zostały wykoiińnę. Sytuacja w transporcie kolejowym również obecnie nie jest jeszcze w pełni normalna, co powoduje trudności na wielu odeiąkach gospodarki. Sytuacja wymaga nadal niemal codziennego nadzoru nad pracą transportu w całości ze strony prezydium rządu oraz codziennej koordynacji wysiłków wszystkich resortów gospodarczych w sprawach transportu. Podjęliśmy poważne wysiłki zmierzające do okazania — począwszy od 1970 r. — dodatkowej ponadplanowej pomocy inwestycyjnej technicznej dla kolei. Będziemy ten wysiłek planowo kontynuować w przyszłym 5-leciu, Są juz nakreślone odpowiednie programy w tej dziedzinie. Sprawy transportu w całości stanowią złożony, niełatwy międzyresortowy problem wymagający stałej uwagi prezydium rządu, a więc i codziennej działalności jednego z wicepremierów. Dążąc do coraz lepszego zaspokajania wzrastających potrzeb ludności- musimy także szybciej unowocześniać i rozwijać produkcję towarów przemysłowych, zarówno w dziedzinie dóbr tzw. trwałego użytku, jak i przemysłu lekkiego. Temu celowi służyć będzie szereg przedsięwzięć inwestycyjnych w przemyślę elektronicznym i w przemyśle lekkim. Wiążą się z tym także poważne środki, jakie zamierzamy skierować na rozwój chemii, szczególnie w tych jej gałęziach, które pokrywają potrzeby surowcowe przemysłu lekkiego. Od osiągnięcia wydatnego i szybkiego postępu w tej dziedzinie zależy nie tylko wzrost ilościowy, ale także jakościowy w zaopatrzeniu rynku. Stoi przed nami oczywiście wiele jeszcze innych problemów, które musimy rozwiązywać i wiele zadań, które będziemy musieli wykonać. Uchwały V Plenum i podjęte przez rząd decyzje wykonawcze uruchamiają system bodźców ekonomicznych, wiąr/‘j 70 intov'Qcniircmio motorialne robotników i pracowników z efektami działalności gospodarczej w najbliższym 5-leciu. Towarzyszyć im jednak musi usprawnienie procesu sterowania naszą gospodarką, rozumianego jako całokształt metod i trybów zarządzania na wszystkich szczeblach, także całokształt ekonomicza nego instrumentu funkcjonowania naszej gospodarki. Idąc w tym kierunku przygotowujemy reformę systemu finansowego, wprowadzamy nowy system powiązań wyników w dziedzinie handlu zagranicznego z wynikami finansowymi przedsiębiorstw i zjednoczeń przemysłowych. Wprowadzamy reformy mające na celu stworzenie podstaw prawidłowego rachunku ekonomicznego i porównywalności z poziomem cen światowych. Przygotowujemy reformy stawek amortyzacyjnych w kierunku wydatnego ich skrócenia, w celu stworzenia bodźców do- lepszego wykorzystania parku maszynowego i warunków dla jego szybkiego odnowienia oraz rozwijamy nowe formy organizacyjno-ekonomiczne w przemyśle drogą powoływania kombinatów,. Jednym słowem — podejmujemy działania zmierzające do stworzenia warunków ekonomicznych i organizacyjnych mających na celu wzrósł efektywności naszej gospodarki : pobudzenie jej w kierunkach. które stanowić będą podstawowy cel planowania rozwoju gospodarczego kraju na lata 1971—75. Już chociażby z tego bardzó szkicowego .i ograniczonego tylko do wybranych problemów przeglądu zadań stojących przed rządem i całą administracją gospodarczą w najbliższym okresie wynika potrzeba wzmożenia wielostronnej pracy rządu, zwiększenie operatywności i skuteczności jego działania. Problemy, które wyliczyłem, mają w większości charakter ogólny, międzyresortowy. Niektóre z nich dotyczą wszystkich dziedzin gospodarczych. inne określonych także międzyresortowych kompleksów spraw. A więc z jednej strony istnieje niezmienna konieczność wydatnego polepszenia pracy resortów i poszczególnych gałęzi gospodarczych, za co odpowiadają ministrowie. Nikt z nich tej odpowiedzialności nie zdejmie, ani nie zamierza ich wyręczać w lej działalności wymagającej dziś, na gruncie zaostrzonych wymogów ekonomicznych pogrubionego, większego, lepiej zorganizowanego wysiłku. Z drugiej strony istnieje konieczność takiego wzmocnienia działalności prezydium rządu, wicepremierów, żeby na czas rozwiązywać problemy wiążące się z całą gospodarką lub z większymi od resortowych — kompleksami spraw; aby skutecznie nadzorować, kontrolować, pomagać, koordynować. W sumie — aby efektywniej kierować W związku z tym jest propozycja wzmocnienia prezydium rządu przez powołanie dwóch nowych wicepremierów, a mianowicie członka Biura Politycznego, obecnie I sekretarza KW w Gdańsku St. Kociołka, oraz zastępcę członka Biura dotychczasowego Politycznego, min. rolnictwa M. Jagielskiego. Na opróżnione przez M. Jagielskiego stanowisko min. rolnictwa proponuje się dotychczasowego wiceministra rolnictwa, który te zadania Wykonywał w resorcie przez 10 lat, a poprzednio był pracownikiem naukowym w SGGW, ostatnio profesorem nadzwyczajnym, a mianowicie J. O- kuniewskiego. Jest . propozycja odwołania ze stanowiska wicepremiera poprzedniego, długoletniego min. budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych M. Olewińskiego z równoczesnym, uwzględniającym jego wieloletnie doświadczenia przejściem do pracy w zapleczu naukowym przemysłu. Z organizowaniem pracy ęreżydium rządu łączą się też przedstawione do zatwierdzenia przez Wysoką Izbę decyzje Rady Państwa dotyczące powołania wicepremiera St. Majewskiego na stanowisko przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów oraz powołania poprzedniego przewodniczącego Komiśj: Planowania J. Kuleszy na stanowisko wiceprezesa Rady Ministrów. Następną propozycją jest wniosek o zwolnienie z zajmowanego stanowiska R. Gęsi nga. długoletniego i zasłużonego min. leśnictwa i przemysłu drzewnego, w -związku 7. jego przejściem na emeryturę. Pragnę przy tej okazji podziękować R. Gesingowi za długoletnią owocną pracę i dobrą współpracę. To samo chcę uczynić w stosunku do dotychczasowego min. przemysłu chemicznego A. Radlińskiego, co dó którego jest propozycja — załatwiana oczywiście w innym trybie — przejścia do pracy w kierownictwie, naczelnych organów' kontroli. Na stanowisko min. leśnictwa proponuje się obywatela J. Popko, inżyniera rolnika, od 8 lat wiceministra rolnictwa, przedtem przewodniczącego Prezydium WRN w Białymstoku. mysłu chemicznego proponuje się powołanie dotychczasowego wicem in. przemysłu chemicznego E. Zawadę, magistra inżyniera chemii, mającego 23 lata stażu pracy w przemyśle chemicznym, w tym 8 lat na stanowisku wiceministra. Następnym wnioskiem jest, uzgodniona z prezydium CK SD, propozycja przejścia Wł. Lechowicza — któremu wdrażam podziękowanie za dotychczasową pracę — do pracy politycznej, do służby dyplomatycznej. Na 'jego miejsce na stanowisko przewodniczącego KDW proponuje się powołać J. Kusiaka, dotycnczasowego przewodniczącego Prezydium RN w Poznaniu, posiadającego wyższe wykształcenie ekonomiczne i poważne doświadczenie organizacyjne. Wreszcie jest. propozycja uregulowania sprawy kierownictw w’ Ministerstwie Gospodarki Komunalnej, a mianowicie powołanie na stanowisko ministra obecnego kierownika tego resortu p.o. ministra, poprzednio wiceministra w tym resorcie — doktora naUgk ekonomicznych Z. Drozda. To są wszystkie propózyćje. o których zatwierdzenie proszę Wysoka Izbę. (PAP) Plenarne posiedzenie Sejmu Sejm uchwalił ustawę o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych w brzmieniu projektu. - Z kolei sprawozdanie Komisji Obrony Narodowej o rządowym projekcie ustawy zmieniającej ustawę o dyscyplinie wojskowej oraz o odpowiedzialności żołnierzy za przewinienia dyscyplinarne i za naruszenie honoru i godności żołnierskiej przedstawił pos. A Czarnecki (SD)Konieczność wprowadzenia zmian w ustawie o dyscyplinie wojskowej podyktowana została zmianami w dziedzinie prawa karnego, potrzebą podkreślenia w ustawie roli kolektywów żołnierskich. jako czynnika współdziałającego z przełożonymi w umacnianiu dyscypliny wojskowej socjalistycznych zasad współżycia i społecznego oraz kształtowania właściwej postawy ideowo-moralnej żołnierzy, zwłaszcza w' wychowawczym oddziaływaniu na żołnierzy karanych dyscyplinarnie, jak też doświadczeniami praktyki dyscyplinarnej. Stosownie do obowiązujących w kodeksie karnym przepisów' zachodzi potrzeba dokonania doboru środków' represyjnych odpowiadających społecznemu niebezpieczeństwu czynów, stopniowi zawinienia oraz perspeklvwom reedukacji sprawcy. Nowy kodeks kąrny przekazał również dowód'■om jednostek wojskowych uprawnienia do zgłaszania wniosków' o ściganie karne sprawców takich czynów, jak samowolne oddalenie się od jednostki, niewykonanie rozkazu. naruszenie przepisów7 o służbie wartowniczej i patrolowej. Czyny te w postępowaniu karnym zagrożone sa stosunkowo wvsoka kara pozbawienia wolności. Konieczne jest zatem oddanie do dyspozycji dowódców jednostek wciskowych szerszego wachlarza środków dyscyplinarnych, dostatecznie eloleeliyveh lecz nie zawsze związanych z kara pozbawienia wolności. Temu postulatowi czyni zadość wprowadzenie nowej kary dyscyplinarnej, a mianowicie kary służby w' oddziale dyscyplinarnym, która zastąpi obecnie karę służby w oddziale karnym, jako ma.iacej zastosowanie tylko w czasie wojny. Z uw'agi na tn, że ma ona zastąpić karę wymierzana w postępowaniu karnym i że ma być stosowana w czasie pokoju — uzasadnione jest wprowadzenie zmiany jei nazwy. Ma- Ucvmainy okres kary służby w7 oddziale dyscyplinarnym projekt ustawy ustala na 3 miesiące. Dla żołnie**?'7 odbvw'a iaeveh zasadniczą służbę wojskowy będzie to kara najsurowsza, jaka można wymierzyć w postępowaniu dysevnlinarn vm. Projekt ustawy nie zezwala na zaliczenie do czasu trwania zasadniczej służby wojskowej ora/ ćwiczeń i przeszkolenia wojskowego — okresu odbywania kary aresztu., o ile kara ta nie została skreślona z ewidencji, a nadtr okresu samowolnego opuszczeni.! przez żołnierza swojej jednostki wojskowej lub wyznaczonego n?i°isca przebywania. Wśród organów uprawnionych do interweniowania wobec żołnierzy naruszających dyscyplinę albo porządek wojskowy lub publiczny poza rejonem zakwatero* W'ania wymienia sie również gan ORMO Następnie Sejm uchwalił ustawę o dyscyplinie wojskowej' oraz o odpowiedzialności żołnierzy za przewinienia dyscyplinarne i za naruszenie honoru i godności żołnierskiej. Po krótkiej przerwie w debacie zabrał głos pos. K. Prusiński (PZPR), który przedstawi! sprawozdanie Spraw Wewnętrznych Komisji o rządowym projekcie ustawy o zmianie dekretu o świadczeniach w celu zwalczania klęsk żywiołowych. dowym projekcie ustawy „ zmianie ustawy o ławnikach ludowych w sądach powszechnych przedstawił pos. J. Kleczaj (ZSL). (CIĄG DALSZY ZE STR. 1]r 11 Nowe założenia zawarte w projekcie ustawy dotyczące rozwoju wojskowej kadry zawodowej znaj dują swój wyraz w kierunku kształcenia tej kadry: oficerów — jako dowódców i specjalistów c wyższym wykształceniu zwłaszcza wojskowo-dowódczym i technicz* no-wojskowym, chorążych — jako średni personel dowódczy i specjalistyczny o wykształceniu na poziomie szkoły średniej ora/ nodoficerów — jako młodszej kadry dowódczej o zasadniczym wy kształceniu zawodowym. Projekt przewiduje także przygotowanie kandydatów do służby zawodowej poprzez kształcenie ich w ramach pełnionej przez nich służby w charakterze kandydatów — w uczelniach cywilnych, w zakresie tych specjalności, których nie prowadza uczelnie wojskowy. Podstawowe zasady pełnienia służby i uprawnienia całej kadry zawodowej sa jednakowe. Korpusy różnią się pod względem wymaganych kwalifikacji, a ponadto nieznaczne różnice występują w szczegółach wynikających z charakteru funkcii pełnionych «rzez każda z grup tych żołnierzy zawodowych. W zakresie powoływania do zawodowe i służby wojskowej yvnrowadza się zasadę, że kandydaci do służby zawodowej kształceni w szkołach wojskowych stanowić heda podstawowe źródło uzupełniania kadry zawodowej Sił Zbrojnych. Nową instytucja jest okres próbny w, pełnieniu służby zagrodowej przez żołnierzy powołanych do tej służby z rezerwy i po zasadniczej służbie wojskowej. Okres ten wynosić ma w zasadzie 12 miesięcy. W związku z tym nie przewiduje się dalszego utrzymywania obecnej s>użbv nadterminowej, która ograniczała 6,e tylko do korpusu podoficerów. Praktyka wykazała potrzebę rozszerzenia okresu próbnego w stosunku do wszystkich żołnierzy zawodowych. W zakresie mianowania żołnierzy na wyższe stopnie i wyznaczania na stanowiska służbowe utrzymuję sie dotychczasowe zasad V. W związku z potrzeba rozwinięci przewidzianej w ustawie o powszechnym obowiązku obroń y PRL koncepcji powszechnej obronności. projekt ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych przewiduje możliwość aktywnego wykorzystania dla* tych potrzeb żołnierzy zwolnionych z zawodowej służby wojskowej. Projekt ustawy ułatwi dobór do służby zawodowej ludzi o wysokim poziomie ideowo-polityczn^m i moralnym, gdyż takie cechv powinien posiadać oficer, chorąży czv podoficer zawodowy T Wr>. Dotychczas obowiązujący dekrei z 1953 r. — stwierdził' poseł sprawozdawca — nie uwzględniał pewnych zdarzeń o skutkach nie odbiegających jakościowo od rezultatów działania żywiołu. z W ostatnich latach, w związku rozwojem przemysłu chemicznego. nastąpił poważny wzrost przew'ozöw materiałów niebezpiecznych. wśród nich substancji toksycznych i materiałów radioaktywnych, zarówno w transporcie samochodowym jak i kolejowym — wewnętrznym i w tranzycie. Przy przewozie takich materiałów, w razie wypadku, powstaje duże zagrożenie bezpieczeństwa publicznego. Zagrożenie takie istnieje również przy produkcji i magazynowaniu materiałów niebezpiecznych. Sprawa organizacji akcji ratowniczej w takich wypadkach została już uregulowana wydana przez Rade Ministrów uchwałą nr 69 z 6 maja br. w' sprawie zwalczania skutków wypadków związanych z przewozem . ", substancji toksycznych w komunikacji lądowej. Pozostaje natomiast drugi problem do uregulowania —■ obo^'azek przyjścia z pomocą osobom zagrożonym skutkami . wypadku. w Pomocy tej nie bertzie w śtan«e każdym przypadku zapewnić państwo, zwłaszcza że chodzi o '»sunięcie na okres przejściowy lodzi z zakażonej strefy i zakwaterowanie ich w pomieszczeniach zastępczych, możliwe w najbliższym sąsiedztwie, a takimi pomieszczeniami organy państwowa nio zawsze dysponują. Stad też r konieczności zachodzić może potrzeba skorzystania z domów pbvwateli. Projekt ustawy przewiduje możliwość stosowania świadczeń w postaci udzielania schronienia na czas niezbędny osobom poszkodowanym w katastrofie — w domostwach innych nbvwateii. Poseł-sprawozdawca stwierdził, że projekt odzwierciedla zgłaszane przez wyborców postulaty dotyczące okresu trwania kadencji ławników ludowych i stanowi dalszy krok w procesie porządkowania przepisów z zakresu wymiaru sprawiedliwości. Praca ławnika ludowego stwarza 'możliwość gromadzenia spostrzeżeń. wiadomości i doświadczeń, które winny być wykorzystane w ' jego. działalności zawodowej i społecznej. Doświadczenie to służy także ławnikowi w7 postępowaniu pojednawczym. Godzenie zwaśnionych stron, likwidowanie sporów, przywracanie normalnych dobrosąsiedzkich stosunków7 między Ludźmi ma ważki aspekt społeczny. Duże znaczenie ma też oddziaływanie wychowawcze ławników na społeczeństwo. Mówca przypomniał, że ustawa z 2 grudnia i960 r. o ławnikach ludowych określała czas trwania kadencji ławników na trzy kolejna lata. Był to okres równy jednej kadencji radnych. Jednak po przedłużeniu w7 -1963 r. kadencji rad narodowych do czterech lat, czas trwania kadencji ławników pozostał niezmieniony. nę Projekt ustawy przewiduje zmiakadencji z dotychczasowej 3-letnięj na 4-letnia. ,4-ietni okres kadencji ławników ludowych — stwierdził w zakończeniu pos. Kleczaj — wydaje się być korzystniejszy dla ich pracy. Pozwala on na pełną adaptację i nabranie większego doświadczenia niezbędnego .w pracy sądowej. Wymiar sprawiedliwości będzie mógł o rok dłużej dysponować kadrą ławniczą o większej wiedzy o sądzie i sądzeniu. Równocześnie rady narodowe zostaną odciążone od pracy na rzecz częstych kampanii wyborczych ławników. Sejm uchwalił ustawę zmianie ustawy o ławnikach o ludowych w sądach powszechnych. Sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Przemysłu Spożywczego o rządowym projekcie ustawy o Państwowej Inspekcji Skupu i Przetwórstwa Artykułów Rolnych przedstawiła pos. Pelagia Pająk (bezp.). Po omówieniu dotychczasowego zakresu działania i struktury Inspekcji Zbożowej i Inspekcji Mięsnej — posłanka stwierdziła, iż projekt ustawy przewiduje potączenienie obu inspekcji w jeden organ kontroli państwowej. Równocześnie poszerza on zakres działania nowo powołanego organu, przede wszystkim o uprawnienia do badania i orzekania o jakości mięsa i jego przetworów. Chodzi przede wszystkim wzmożenie kontroli tv gospodarce o mięsnej. Nie mniej istotne jest (DOKOŃCZENIE NA STR. 4) Sejm uchwalił ustawę zmianie dekretu o świadczeo niach w celu zwalczania klęsk żywiołowych wraz z poprawką zaproponowaną przez Komisję Spraw Wewnętrznych. W następnym punkcie obrad — sprawozdanie Komisji Wymiaru Sprawiedliwości o rzą Nowi ministrowie Zdzisław Drozd (P) Zdzisław Drozd urodził sie; 27 maja 1925 r. we wsi Dąbrowa pow. Rzeszów w rodzinie inteligenckiej (ojciec pracował w wydziale powiatowym). W 1943 ukończył szkołę średnią, a u 194? r r. Akademię Handlowa w Krakowie, uzyskując dyplom magistra nauk ekonomiczno-handlowych a w roku 1970 uzyskał tytuł naukowy doktora nauk ekonomicznych. Pracę zawodową rozpoczął w' Centralnym Zarządzie Przemyślu Mięsnego w7 Warszawie jakc kierownik oddziału. W 1951 r. przeszedł do pracy w Zakłada!ch Osiedli Robotniczych „ZOR”, a w okresie lat 1951—1959 pracuje Centralnym Zarządzie Budownicw twa Miast i Osiedli „ZOR” jako zastępca naczelnika wydziału, a Ministerstwie Gospodarki Komunalnej pracuje od 1959 r. na stanowisku wicedyrektora Departamentu Inwestycji Mieszkań io wych, a, od 1960 r. był dyrektorem tegoż departamentu. W 1964 r. mianowany został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Gospodarki Komunalnej, a w 1969 r. powierzona mu została funkcja kierownika tegoż resortu. Z. Drozd od 1961 r. jest członkiem PZPR. Jerzy Kusiak Jerzy Kusiak urodził się 28 czerwca 1921 r. w Turku, woj. poznańskie, w7 rodzinie inteligenckiej; rodzice byli nauczycielami» W roku 1939 ukończył szkolę średnią w Poznaniu. W 1956 pracując ukończył studia w Wyżr. szej Szkole Ekonomicznej w Poznaniu. Od 1945 r. do 1947 r. praJ cuje w7 Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Poznaniu, a od 1948 r. do 1952 r. w KW PZPR w7 Poznaniu jako zastępca kierownika wydziału. W latach 1952—1954 był wojewódzkim pełnomocnikiem do spraw skupu w Poznaniu. Od 1954 r. do 1955 r. był dyrektorem ' okręgu w7 Zakładach Zbożowych w Poznaniu, a w7 latach 1955—1958 pracował na stanowisku wojewódzkiego pełnomocnika skupu. Od 1958 r. do 1960 r. był przewodniczącym delegatury NIK w7 Poznaniu. W latach 1960—1961 był sekretarzem ekonomicznym KW PZPR w Poznaniu. W kwietniu 1961 r. J. Kusiak został wybrany na przewodniczącego Prezydium Rady Narodowej m. Poznania. W latach 1965 i 1969 był ponownie wybierany na przewodniczącego Prezydium Rady Narodowej m. Poznania i na tym stanowisku pracuje dotychczas. Od 1945 r. członek PPR, a od 1948 r. jest członkiem PZPR Józef Okuniewski (P) Józef Okuniewski urodził się 5 maja 1920 r. w rodzinie chłopskiej w woj. poznańskim. Średnią szkole, ukończył w Bydgoszczy w 1938 r. Przed w-ojną pracował jako instruktor rolny w powiecie Wieluń. W latach okupacji pracował wr firmie drzewnej w7 Warszawie. Po wyzwoleniu wstąpił na studia ekonomiczne na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie w 1950 r. uzyskał dyplom magisterski. ze studiami pracował Równolegle jako kierownik szkoły rolniczej w7 Tymiance k Łodzi, a następnie jako wykładowca w7 instytucie Kształcenia Nauczycieli Szkół Rolniczych w7 Pszczęlinie k/Warszawy. Od 1950 r. podjął prałĆę w SGGW w Warszawie, początkowo jako asystent, adiunkt, zastępca profesora, docent i profesar nadzwryczajnykierownik Katedry Ekonomii Politycznej. W latach 1953 — 1954 pełnił obowiązki dyrektora Departamentu Sfudiów7 Uniwersyteckich w Ministerstwie Szkolnictwa Wyższego. W latach 1958 — 1959 odbył roczny .staż naukowy w placów* kach badawczych NRF i Danii. VS 1958 r. uzyskał tytuł doktora nauk ekonom i cznych. W końcu 1959 ro* ku został powołany na podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa, którą to funkcję sprawuje do chwili obecnej. W kwietniu 1961 r. uzyskał stopień naukowy docenta, a w 1967 r, został, uchwałą Rady Państwa, mianowany profesorem nadzwyczajnym. Od dwóch lat urlopowany od pracy dydaktycznej. Od 1950 r. jest członkiem PZPR Jerzy Popko (P) Jerzy Popko urodził się 24 września 1914 r. w miejscowości Bobryk pow7. Pińsk (ZSRR) \v rodzinie inteligenckiej (ojciec nauczyciel wiejski). W roku 19j3 ukończył seminarium nauczycielskie w Swisłoczy, a w 1957 Wyższą Szkołę Rolniczą w Lublir. nie uzyskując stopień inżyniera. Do 1933 r. pracuje jako nauczyciel wiejski w Zielenie wicach, a od 1939 r. do 1941 r. jest dyrektorem w7 niepełnej szkole średniej w7 Boródzicach, pow. Wołko\vysk. W latach 1941—1944 pracował jako pisarz w7 majątku ziemskim Mohilowce pow. Wołkowysk. Po wyzwoleniu w raca do pracy w7 szkolnictwie, gdzie pracuje do 1947 r. Od 1947 do 1952 r. jest kierownikiem Wydziału Roluictwa w7 Prezydium WRN w Białymstoku. W 1952 r. został wybrany na zastępcę przewodniczącego Prezydium WRN w Lublinie, a w 1957 r. zostaję wybrany na przewodniczącego Prezydium. W łatach 1958—1962 był przewodniczącym Prezydium WRN w Białymstoku. W październiku 1962 r. mianowany został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Rolnictwa i do chwili obecnej jest na tym stanowisku. J. Popko od 1947 r. jest członkiem SL, a obecnie ZSL. Edward Zawada Edward Zawada urodził się 17 listopada 1922 r. w7 Siemianówce, pow. Lwów w rodzinie chłopskiej. Szkołę średnią ukończył we Lwowie. W roku 1940 rozpoczął studia wyższe w7 politechnice Lwowskiej w Wydziale Chemicznym, które ukończył w7 Politechnice Śląskiej w 1947 r. uzyskując stopieó magistrainżyniera cifemika. Po ukończeniu studiów E. Zawada rozpoczyna pracę w przemyśle chemicznym: od 1947 do 1949 r. we Wrocławskiej Wytwórni Farb i Lakierów jako kierownik laboratorium, a następnie dyrektor wytwórni Od 1949 do 1950 r. pracuje w Centralnym Zarządzie Przemyślu Chemicznego w Gliwicach na stanowisku dyrektora działu. Od 1951 do 1958 r. pracuje w Ministerstwie Przemysłu Chemicznego na stanowisku dyrektora departamentu. W latach 1958 — 1962 był dyrektorem naczelnym Zjednoczenia Przemysłu Farmaceutycznego. W lipcu 1962 r. mianowany został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Przemysłu Chemicznego. E. Zawada od 1946 r. jest. członkiem PPR, a od 1948 r. PZPR. (PAP) Minister gospodarki komunalnej Przewodniczący Komitetu Drobnej Wytwórczości Minister rolnictwa Minister leśnictwa i przemysłu drzewnego Minister przemysłu chemicznego Posiedzenia klubów poselskich (B) W piątek w godzinach południowych, odbyły się zebrania klubów poselskich PŻPR, ZSL, SD. Pod przewodnictwem członka Biura Politycznego. sekretarza KC PZPR — Z. Kliszko odbyło sie posiedzenie Klubu Poselskiego PZPR. Z. Kliszko poinformował posłów o niektórych węzłowych problemach międzynarodowych i międzynarodowego ruchu robotniczego i komunistycznego. Porządek dzienny ósmego plenarnego posiedzenia Sejmu omówił sekretarz klubu — pos. F. Warlinwirr Tego samego dnia pod przewodnictwem pos. T. Makowskiego odbyło sic spotkanie Klubu Poselskiego ZSL, na którym wicemin. spraw zagranicznych — A. Willmann omówił aktualna sytuacje miedzyńarodow7a. O porządku dziennym obrad Izby poinformował sekretarz klubu pos. F. Sadurski Na posiedzeniu Klubu Poselskiego SD. któremu przewodniczył pos. A. Benesz, posłowie wy słuchali informacji zastępcy przewodniczącego komisji planowania nrzy RM J. Anuszew skiego nt koncepcji rozwoju kraju w latach 1971—75, (PAP}