Żołnierz Wolności, grudzień 1967 (XVIII/283-306)

1967-12-01 / nr. 283

Wokół brudnej wojny w Wietnamie dokończenie ze sfr. 1 wań. W środę Amerykanie skon­centrowali swe ataki na zbiorniki z paliwem usytuowane w odleg­łości 8 i 11 km od Hajfongu. Ame­rykańscy piraci powietrzni bom­bardowali również konwoje dro­gowe i magazyny wokół Dien Bien Phu. Agencja prasowa Giai Phong o­­publikowała deklarację Narodo­wego Frontu Wyzwolenia Wietna­mu południowego potępiającą jak najostrzej oszczerstwa oraz przy­gotowania do wojny agresywnej Stanów Zjednoczonych i mario­netkowej administracji sajgoń­­skiej przeciwko Królestwu Kam­bodży. WASZYNGTON (PAP). Rada dyrektorów Banku Światowego ogłosiła w środę wieczorem krót­ki komunikat stwierdzający, iż kandydatura Roberta McŃamary na prezesa tej instytucji została zaaprobowana. Zaraz po tym oficjalne oświad­czenia złożyli McNamara oraz pre­zydent Johnson. McNamara oznajmił, że data jego odejścia z Pentagonu nie została usta­lona i że prezydent Johnson prosił go o pozostanie na dotychczasowym sta­nowisku przynajmniej do czasu opra­cowania nowego budżetu wojskowego. Johnson stwierdził, że polityka woj­skowa Stanów Zjednoczonych jest wy­raźnie zdefiniowana a „kurs naszego udziału w wojnie w Wietnamie jest zdecydowanie ustalony”. To ostatnie sformułowanie ma naj­wyraźniej być odpowiedzią na po­wszechnie wyrażane obawy, iż odej­ście McŃamary oznaczać może dalsze zaostrzenie działań wojennych w Wiet­namie. KRAJE ARABSKIE W 5 MIESIĘCY PO IZRAELSKIEJ AGRESJI dokończenie ze sfr. 1 Jarring spotkał się najpierw z ra­dzieckim wiceministrem Spraw Zagra­nicznych, W. Kuźni ec-owem, a następ­nie konferował ze stałym przedstawi­cielem USA w ONZ, Arthurem Gold­­bergiem i stałym przedstawicielem W. Brytanii w ONZ, lordem Carado­­nem. Na początku tego tygodnia dyploma­ta szwedzki odbył rozmowy z przed­stawicielami ZRA i Izraela. Agencja Reutera powołując się na źródła poin­formowane pisze, że Jarring ma zamiar zainstalowania siedziby bliskowschod­niej misji pokojowej w stolicy Cypru, Nikozji. * „Sytuacja znacznie się polepszyła na naszą korzyść” oświadczył minister Spraw Zagranicznych ZRA, RIAD w wywiadzie opublikowanym w czwar­tek przez dziennik kalrski „Gumhu­­rija”. „Zyskaliśmy w ciągu ostatnich 5 miesięcy przyjaźń szeregu krajów. Gen. de Gaulle napiętnował wojowni­czy i ekspansjonistyczny charakter Izraela, a rezolucja brytyjska, przyjęta przez Radę Bezpieczeństwa, stanowi w swych pierwszych słowach potępienie tego państwa”. Minister podkreślił jednak, że ure­gulowanie problemu nie polega na przyjęciu rezolucji przez Radę Bezpie­czeństwa, lub na interpretowaniu jej w pewien sposób, lecz na jej zastoso­waniu. Dotychczasowy sekretarz general­ny Frontu Wyzwolenia Narodowego, Asz-Szaabi został w dniu 30 listopa­da ogłoszony prezydentem Ludowej Republiki Południowego Jemenu na okres dwóch lat. Decyzja ta zosta­ła powzięta przez naczelne dowódz­two FWN. Nowy prezydent wypo­sażony jest we wszelkie pełnomoc­nictwa, łącznie z prawem wydawa­nia dekretów do chwili utworzenia rządu centralnego. Naczelne do­wództwo FWN stanowić będzie wła­dzę ustawodawczą dopóki nie zosta­nie opracowana tymczasowa konsty­tucja. OFICJALNE UZNANIE NOWEJ REPUBLIKI ARABSKIEJ KAIR (PAP). Rząd ZRA oficjalnie uznał Ludową Republikę Południowe­go Jemenu jako niepodległe pań­stwo — podał komunikat egipskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Rzecznik algierskiego MSZ ogłosił identyczną decyzję rządu algierskiego. Oficjalne uznanie Ludowej Republi­ki Południowego Jemenu ogłosił rów­nież rząd Republiki Jemeńskiej. W związku z powstaniem nowego państwa arabskiego, moskiewska „Prawda” zamieszcza artykuł swoich specjalnych wysłanników T. Kolesni­­czeuki i O. Skałkina. Autorzy po omó­wieniu historii powstania nowego pań­stwa omawiają sytuację, w jakiej ono powstało i w jakiej przyjdzie działać nowemu rządowi. Podkreślają oni, że na mapach wrojskowych W. Brytanii zniknęła wielka baza wojskowa wT Adenie, ale na jej miejsce pojawiły się nowe bazy na wyspach przybrzeż­nych pozostających ciągle pod pano­waniem brytyjskim. Już obecnie prze­wozi się tam kontyngenty wojsk bry­tyjskich przede wszystkim oddziały lotnictwa i desantu morskiego. Porozumienie grecko-fiureokie w sprawie Cypru dokończenie ze sir. 1 USA zagwarantować mają porozumie­nie. — Siły cypryjskie mają zostać zredu­kowane do liczby 5.000 policjantów. — Uregulowanie kwestii wewnętrznej struktury władz Republiki Cypryjskiej osiągnięte ma być drogą rokowań mię­dzy obiema wspólnotami cypryjskimi. — Według danych półoficjalnego źródła tureckiego, Turcy cypryjscy, którzy padli ofiarą ataków cypryj­skiej gwardii narodowej otrzymać ma­ją odszkodowanie. Broń znajdująca się nielegalnie w posiadaniu mieszkańców Cypru ma zostać odebrana. Warto przypomnieć, że ostatni kry­zys cypryjski rozpoczął się 15 listopa­da, kiedy jednostki cypryjskiej gwar­dii narodowej na polecenie ich dowód­cy, greckiego generała Griwasa, (pod naciskiem tureckim został on później odwołany do Aten) zaatakowały dwie miejscowości zamieszkałe przez Tur­ków cypryjskich zabijając 23 miesz­kańców. W dwa dni później Turcja po­stawiła swe wojska w stan pogotowia. Z kolei również Grecja zarządziła częściową mobilizację. Groźba kon­fliktu między obydwoma partnerami NATO rosła z dnia na dzień. W a Mm® MOŚCI DJVJM POWRÖT DELEGACJI PZPR W dniu 30 listopada br. powróciła z Londynu delegacja Polskiej Zjedno­czonej Partii Robotniczej, która u­­czestniczyła w obradach XXX Zjazdu Komunistycznej Partid Wielkiej Bryta­nii. Delegacji przewodniczył sekre­tarz KC PZPR — Witold Jarosiński. B. JASZCZUR PRZYJĄŁ DELEGACJĘ SPÓŁDZIECZYŃ Zastępca członka Biura Politycznego, sekretarz KC PZPR — Bolesław Jasz­­czuk przyjął w czwartek delegację spółdzielczym Przedmiotem spotkania był przede wszystkim problem awansu zawodowe­go kobiet, a zwłaszcza zwiększenia licz­by kobiet w zarządach spółdzielni i związków. OŚWIADCZENIE KOMITETU SOLIDARNOŚCI Z NARODAMI AZJI I AFRYKI W związku z przypadającym 1 grud­nia Dniem Afryki, obchodzonym na całym świecie pod hasłem „Imperia­lizm precz z Afryki” Polski Komitet Solidarności z Narodami Azji i Afryki oraz Towarzystwo Przyjaźni Polsko- Afrykańskiej wystosowały oświadcze­nie. w którym przesyłają wyrazy bra­terskiej solidarności i gorącego popar­cia dla słusznej walki narodów afry­kańskich o wyzwolenie spod jarzma kolonializmu i neokolonializmu. N. PODGÓRNY UDA SIĘ DO FINLANDII Agencja TASS podaje, że przewodni­czący Prezydium Rady Najwyższej ZSRR przybędzie w dniu 4 grudnia do Helsinek. Na zaproszenie prezydenta U. Kekkonena weźmie on udział w u­­roczysteściach w związku z 50 rocznicą ogłoszenia niepodległości Finlandii. ROZMOWY RADZIECKO-WĘGIERSKIE W MOSKWIE W Moskwie opublikowano komuni­kat o zakończonych tam rozmowach radziecko-węgierskich. Komunikat stwierdza, że premier ZSRR, Aleksie,i Kosygin i premier węgierski Jenoe Fock omówili szeroki wachlarz za­gadnień dotyczących dalszego rozwoju braterskiej współpracy między obu krajami. REZOLUCJA 47 PAŃSTW ONZ Na środowym posiedzeniu Komitetu powiernictwa i obszarów niesamodziel­nych Zgromadzenia Ogólnego NZ, prze dsat wici ele 47 krajów zgłosili pro­jekt rezolucji potępiający działalność zagranicznych monopoli na terenach kolonialnych. Autorzy projektu —■ kraje afro-azia­­tyckie, niektóre państwa Ameryki Ła­cińskiej i Jugosławia — domagają s*ę, aby mocarstwa kolonialne zrezygnowa­ły z polityki eksploatacji terenów ko­lonialnych i oświadczają, że działal­ność zagranicznych monopoli w kola­­niach sprzeczna jest z Kartą NZ. KOMUNIKAT BIURA POLITYCZNEGO FPK Czwartkowy numer „Humanite” za­mieszcza komunikat Biura Polityczne­go FPK po zjeżdzie gaullistowskim i po konferencji prasowej de Gaulle’a. Komunikat stwierdza na wstępie, że wobec wzrostu wpływów FPK i całej lewicy oraz spadku autorytetu gaulliz­­mu w społeczeństwie francuskim, rząd postanowił przegrupować siły konserwatyzmu i reakcji i wszcząć nową kampanię antykomunistyczną. Gaulliści przedstawiają w karykatural­nym świetle politykę FPK, chcąc o­­szukać miliony Francuzów, skłócić ze sobą siły lewicy i umocnić własną zachwianą pozycję. Manewry te jed­nak skazane są na fiasko. Bez udzia­łu FPK, potężnej siły narodowej, głę­boko zrośniętej z ludem, nie może być mowy o postępie we Francji. Nawiązując do wypowiedzi de Gaul­le’a na konferencji prasowej komu­nikat głosi, że potwierdziły one dą­żenia rządu do umacniania pozycji wielkich monopoli, a także jego lek­ceważenie żywotnych interesów na­rodu. OBRADY KOMITETU ROZBROJENIOWEGO 18 PAŃSTW W GENEWIE Komitet Rozbrojeniowy 18 państw obradował w czwartek na zamknię­tym nieoficjalnym posiedzeniu. Tema­tem obrad była sprawa dalszej pracy Komitetu i forma sprawozdania dla Zgromadzenia Ogólnego ONZ. WŁADZE NRD ZAMYKAJĄ TRANZYTOWĄ LINIĘ KOLEJOWĄ Jak donosi Agencja ADN, począw­szy od piątku zachodnioniemieckie pociągi towarowe nie będą mogły ko­rzystać z jednej z tras tranzytowych prowadzących przez terytorium NRD do chwili zapłacenia przez zarząd za­­chotiniomemieckich kolei długów wo­bec NRD. PRZEGLĄD PRASY: —^ńZAGRANICZMtJ ru»MV Na marginesie debaty w Zgromadzeniu Ogólnym Narodów Zjednoczonych nad tzw. Oprawą „Reprezentacji Chin” w ONZ w dzienniku „ZENMINZÍPAO” ukazał się w czwartek komentarz, który stwierdza m. in.: ONZ nigdy nie stanie się organiza­cją międzynarodową w pełnym tego słowa znaczeniu, jeśli nie uwolni się od kontroli imperialistów amerykań­skich. nie naprawi wszystkich błędów popełnionych w przeszłości, nie doko­na gruntownej reorganizacji swej struktury, nie zrezygnuje z polityki z pozycji siły i nie wprowadzi w czyn zasady równości narodów, niezależnie od tego czy są wielkie czy małe. Komentator pisze, iż chociaż Chiń­ska Republika Ludowa nie dopuszcza­na jest do ONZ przez 18 lat. nie przeszkadza jej to w rozwoju, i oświadcza: Szczerze mówiąc, naród chiński nie jest w ogóle zainteresowa­ny w przystąpieniu do Organizacji Na­rodów Zjednoczonych, która jest orga­nem działającym pod dyktando Sta­nów Zjednoczonych. USA Dziennik „NEW YORK TI­­*Jt'*£* MES” w komentarzu redak­cyjnym wiąże dymisje McŃamary z ostatnim oświadczeniem byłego pre­zydenta USA Eisenhowera, który w wywiadzie telewizyjnym sugerował, by wojska amerykańskie nie wahały się naruszać terytorium DRW. jak rów­nież „ścigać przeciwnika” na teryto­riach Kambodży i Laosu. Jak twier­dzą koła waszyngtońskie zalecenia Eisenhowera pokrywatv się z propo­zycjami szefów sztabów, które dopro­wadziły do sporu z McNamarą. Jak pisze dziennik, prezydent John­son doszedł do wniosku, że nie może w momencie kiedy zbliżają się wybo­ry dopuścić do konfliktu z szefami sztabów i że należy raczej zrezygno­wać z McŃamary. BeJ Przewodniczący CRZZ Igna­cy Loga-Sowiński przypom­niał, że w latach 1956—1966 dochód narodowy wzrósł z 254 mid złotych do 566 mld zło­tych tj. o 122,8, proc., zaś fun­dusz płac w gospodarce naro­dowej — odpowiednio z 98,7 mld złotych do 221,3 mld zło­tych tj. o 124,2 proc. W tym samym okresie globalne wy­datki na renty wzrosły z 3,5 mld złotych do 19 mld zł tj. o 440 proc. Dane te wskazują, że dynamika wydatków na renty w tym okresie była znacznie szybsza od dynamiki wzrostu dochodu narodowego i funduszu płac. Po zakończeniu reformy syste­mu świadczeń. która nastąpi w latach 1968—1970 oraz w następ­stwie dalszego przewidywanego wzrostu liczby rencistów, wydat­ki na świadczenia rentowe w ro­ku 1971 będą wyższe o przeszło 63 proc. w porównaniu z rokiem 1967. Na realizacje tej reformy w ciągu 3 lat przeznacza się 14 mld zł. Po VI Kongresie Związków Zawodowych powołana została komisja pod przewodnictwem wicepremiera Piotra Jarosze­wicza, w skład której weszli przedstawiciele partii, rządu i związków zawodowych. Komi­sja ta w zasadzie zakończyła prace. Obecnie przygotowuje się projekty ustaw i przepi­sów wykonawczych. Oto zasady podwyżki rent, zwa­nych dotychczas rentami starezy­­mi. a obecnie — emeryturami. Nowy sy3tem zakłada wzrost eme­rytur w sposób następujący! wymiar dotychczasowy 75 proc. od części zarobka do 1200 zł 20 proc. od części zarobku od 1200 — 2000 zł 80 15 proc. od części zarobku — 2000 zł i powyżej wymiar nowy proc. od części zarobka do 1500 zł 55 proe. od części zarobku od 1500 do 2001) zł 25 proc. od części zarobku — 2000 zł i powyżej Tak np. przy zarobku 1500 zł brutto nowa emerytura wy­niesie 1200 zł, podczas gdy dochczasowa — 960 zł. W podanym przykładzie nowa emerytura będzie wyższa od do­tychczasowej renty starczej o 210 zł, tj. o 25,0 proc. i stanowić bę­dzie 80 proc. od zarobku 1.500 zł, podczas gdy dotychczas renta eme­rytalna przy tym samym zarobku wynosiła 04 proc­PltZY ZAROBKU 3000 ZŁ BRUT­TO nowa emerytura wyniesie 80 proc. od 1500 zł plus 55 proc. od 500 zł yius 25 proc. od 1000 zł, co stanowi 1.725 zł, a dotychczasowa renta starcza przy tym zarobku wynosiła 1.210 zł. Nowa emerytura będzie wiec wyższa od dotychcza­sowej renty starczaj o 515 zł. tj. o 42,6 proc. i stanowić będzie 57,5 proc. zarobku 3000 zi. podczas gdy dotychczasowa renta starcza wy­nosiła 40 proc. tego zarobku. W nowym systemie emery­tur przewiduje się ponadto dla pracowników, którzy będą prze­chodzili na rentę, wzrost eme­rytury o 1 proc. zarobku za każdy rok przepracowany po­nad 20 letni staż pracy w Pols­ce Ludowej. Jedńakże dódatek ten nie może wynieść więcej niż 10 proc. przyjętego do obli­czenia wysokości renty zarob­ku, zaś emerytura nie może przekroczyć 95 proc. miesięcz­nego zarobku netto. Podobnie renciści pobierający obecnie świadczenia rentowe, któ­rzy przepracowali w Polsce Ludo­wej nie mniej niż 10 lat, będą otrzymywać sukcesywnie po 1970 r. dodatek do rent obliczony w za­leżności od stażu pracy, jednakże nie wyższy niż 10 proc. zarobku. Stwarza to możliwość dalszego podwyższania rent odpowiednio do stażu pracy. Podwyżka emerytur ma za­tem charakter powszechny. Wzrost procentowy jest zróż­nicowany, szczególnie zaś istot­ne jest, że stosunek emerytury do zarobku kształtuje się naj­korzystniej w niższych prze­działach zarobkowych. Nowy system emerytur i rent wejdzie w życie po uchwaleniu odpowiednich ustaw przez Sejm i będzie obowiązywał od 1 stycznia 1968 r. Obejmie on pracowników, którzy przejdą na emeryturę po tej dacie oraz tych. którzy już pobierają ren­ty. Łącznie reformą objętych bodzie ponad 2 min osób. Podwyżka zostanie przeprowadzo­ną zgodnie z uchwałą VI Kongre­su Związków Zawodowych w trzech etapach tj. w latach 1968—1970. W stosunku do pracowników przechodzących na rentę w roku 1968 reforma zostanie zrealizowana w ten sposób, iż z przyznanej pod­wyżki w roku 1968 wypłaci się 60 proc., a w roku 1969 pozostałą część tj. 40 proc. Te same zasady będą stosowane wobec pracowników, którzy przejdą na emerytury w ro­ku 1969. Dotychczasowi renciści i emeryci otrzymają podwyżkę w trzech rów­nych rocznych ratach tj. 1/3 pod­wyżki każdego roku, począwszy od 1968 r. a skończywszy w roku 1970. Tak więc począwszy od roku 1970 wszyscy emeryci i renciś­ci dotychczasowi i ci pracowni­cy, którzy w tym roku oraz w następnych latach przejdą na rentę lub emeryturę — będą otrzymywać świadczenia rento­we w pełnej zwiększonej wy­sokości. W celu zapewnienia całkowitej jasności co do przysługujących każdemu emerytowi i renciście uprawnień oraz wysokości przyzna­nego świadczenia jest niezwykle ważnym wymaganiem społecznym, a równocześnie zadaniem stawia­nym przez obecne plenum CRZZ pod adresem organów ubezpiecze­niowych aby poinformowano każde­go emeryta i rencistę o wysokości nowej emerytury lub renty, kwo­tach przypadających z tytutu pod­wyżki, jakie będą wypłacane w poszczególnych latach 1968—1970, oraz o sposobie obliczania nowej renty. Poza ogólnym systemem rento­wym, obowiązują w Polsce Ludo­wej systemy szczególne, oparte na pewnych preferencjach uzasadnio­nych rodzajem oraz wyjątkową uciążliwością, lub trudnymi i szkodliwymi warunkami pracy. Do­tyczy to górników, kolejarzy i hut­ników szklą. W nowym systemie emery­talnym uznaje się nadal spo­łeczno-ekonomiczną zasadność odrębnego potraktowania tych grup i utrzymania pewnych preferencji, jednakże w odpo­wiednio zmniejszonych rozmia­rach w porównaniu z dotych­czasowymi, biorąc pod uwagę ogólną znaczną podwyżkę eme­rytur i rent. Przewiduje sie także objęcie pre­ferencjami niektórych grup pra­cowników (toczni morskich. Opierając się na zasadach przyjętych dla wymiaru eme­rytur, zamierza się w sposób możliwie najbardziej prawidło­wy przy zachowaniu odpowied­nio wyważonych proporcji, ure­gulować drugi ważny rodzaj świadczeń, mianowicie renty inwalidzkie. Chodzi tu o renty inwalidzkie niewypadkowe oraz renty inwalidzkie, przyznawane w związku z wypadkiem w dro­dze do pracy lub z pracy. Renty inwalidzkie niewypadkowe będą wymierzane w oparciu o te same w zasadzie granice zarobko­we, które zostały ustalone dla eme­rytur, z odpowiednim zróżnicowa­niem stopy procentowej wymiaru, w zależności od grupy inwalidztwa. Wysokość ustalonych w ten spo­sób inwalidzkich rent niewypadko­­wych będzie zwiększana o dodatek za staż pracy, wymierzany w pro­centach od zarobku i w zależności od długości stażu pracy. Dodatek ten będzie przysługiwał za każdy rok pracy powyżej 5 lat w Polsce Ludowej, jednak nie więcej niż za okres 20 lat. Dzięki temu zapewnio­ne zostaną właściwe proporcje mię­dzy wysokością emerytur i inwa­lidzkich rent niewypadkowych. Ponadto przewiduje się, że: — inwalidzkie renty niewypadko­we dla niektórych grup pracowni­ków określonych przez Radę Mini­ich rodzin zmierzać będziemy do maksymalnego w miarę możliwości uproszczenia i uporządkowania do­tychczasowych przepisów, nadania im doskonalszej, bardziej przejrzy­stej formy ora* uregulowania sze­regu ważnych zagadnień, które wy­łoniły się w praktyce i były przedmiotem zgłaszanych postula­tów. W szczególności chodzi tu o za­gadnienie właściwego zabezpiecze­nia interesów rodziny. Aby poprawić warunki ży­ciowe rodziny po stracie żywi­ciela zakłada się znaczne zła­godzenie dotychczasowych wa­runków nabywania przez wdo­wy uprawnień do renty rodzin­nej. Przewiduje się: — obniże­nie z 55 do 50 lat granicy wie­ku uprawniającego do renty; — przyznanie prawa do renty wdowie niezależnie od jej wie­ku i stanu zdrowia, na okres wychowywania dzieci do lat 16 zamiast jak obecnie do lat 8. — przyznanie prawa do renty wdowie przez okres do 2 lat od czasu śmierci małżon­ka, na którego utrzymaniu po­zostawała, a nie spełniała po­wyższych warunków j nie po­siadała kwalifikacji zawodo­wych. Ma to na celu umożli­wienie iei zdobycia określonych kwalifikacji i podjęcia pracy zawodowej. Równocześnie z omówionymi po­przednio podwyżkami rent i eme­rytur zwiększą się bardzo wydat­nie renty inwalidzkie z tytułu wy­padków przy pracy i chorób zawp­Dlatego też w przypadku gdy po pracowniku pozostanie tylko jedna osoba otrzyma ona rentę ro­dzinną w wysokości 60 proc. ren­ty inwalidzkiej wypadkowej II grupy, tj. około połowy zarobku żywiciela, gdy pozostały dwie oso­by — otrzymają one rente rodzin­ną w wysokości 75 proc. renty in­walidzkiej wypadkowej II, tj. o­­koło 2/3 zarobku żywiciela. Gdy liczba członków rodziny wynosi 3 i więcej osób renta rodzinna wy­niesie 85 proc. renty inwalidzkiej wypadkowej II grupy tj, około 3/4 zarobku żywiciela. Projektowana ustawa przewi­duje również wyrównanie za­robku dla mniej poszkodowa­nych, a więc osób, które dozna­ły trwałego uszczerbku dla zdrowia, ale w stopniu mniej­szym, niż uzasadniający zalicze­nie pracownika do III grupy inwalidów. Z innych świadczeń, przewi. dzianych w projektowanej ustawie, na szczególne podkreślenie zasłu­gują jednorazowe odszkodowania w razie inwalidztwa, lub śmierci pracownika. Projektowana ustawa określa społecznie uzasadnione kry­teria zróżnicowania wysokości tych jednorazowych odszkodowań, uza­leżniając je od stopnia występują­cych zagrożeń w poszczególnych branżach. Całokształt proponowanych świad­czeń z tytułu wypadków przy pra­cy zapewni godziwe wyrównanie szkód z tym związanych i z tego względu wyeliminuje potrzebę do­chodzenia odszkodowań na drodze sądowej. Równocześnie z wprowadze­niem nowych przepisów o świadczeniach za wypadki Podstawowe założenia nowego systemu emerytalnego i rentowego Referat I. Logi-Sowińskiego no Plenum CRZZ strów a zatrudnionych np. priy pracach gorących w hutnic­twie, pracach szkodliwych bądź uciążliwych w przemyśle che­micznym, ustalone będą na pozio­mie wyższym o 5 procent od ogól­nie obowiązującego wymiaru rent inwalidzkich niewypadkowych, — renty inwalidzkie dla pracow­ników, którzy uiegli wypaakom w drodze do pracy lub z pracy, ale nie pracują po wypadku, ustalane będą na poziomie o 10 procent wyzszym od rent niewypadkowych. Przyjmując również jako punkt odniesienia wielkość i zafsady (wymiata emérytur, za­mierza się w sposób zbliżony do inwalidzkich rent niewypad­kowych uregulować problem rent rodzinnych. Renty te, zarówno nowe, jak i dotychczasowe, będą wymie­rzane w oparciu o te same granice zarobkowe, które zosta­­iy ustalo-ne dla emerytur i rent inwalidzkich niewypadkowych, z odpowiednim zróżnicowaniem stopy procentowej wymiaru, w zależności od liczby osób upra­wnionych do renty rodzinnej. Poza tym przewiduje się wpro. wadzenie dla rent rodzinnych do­datku za staż pracy żywiciela w Polsce Ludowej. Zapewni to wyż­szy wymiar tych rent w zależności od długości stażu pracy żywiciela. Przewiduje się również, że renty rodzinne po pracownikacn zmar­łych wskutek wypadku w drodze do pracy, lub w pracy będą wyż­sze o 10 proc., od ront rodzinnych niewypadkowych. I. Loga-Sowiński przeszedł następnie do omówienia pod­wyżki rent minimalnych. Uz­nając tę sprawę nadal za szczególnie ważny kierunek po­prawy warunków materialnych rencistów — stwierdził mówca — zakłada się w ramach pod­wyżki rent dotychczasowych u­­stalenie nowych kwot rent mi­nimalnych tak. aby minimalna emerytura w 1910 r. osiągnęła wysokość 900 zł, inne zaś ro­dzaje rent minimalnych ooziom odpowiednio dostosowany do tej kwoty. Wysokość rent minimalnych kształtować sie będzie, jak na­stępuje: Zamierzona podwyżka rent minimalnych będzie także rea­lizowana w trzech etapach w latach 1968—1970. Znaczne podwyższenie mini­malnych rent inwalidzkich wy­padkowych i niewypadkowych dla I grupy inwalidztwa podyk­towane jest trudna sytuacją tych osób, wynikającą z całko­witej ich niezdolności do pracy i potrzeby zapewnienia stałej opieki innej osoby, jak również koniecznością zachowania pro­porcji ustalonych w nowym sy­stemie tych rent, w którym renta I grupy inwalidztwa jest wyższa o 300 zł od renty II grupy, tj. o dodatek za bezrad­ność. Podejmując opracowanie nowych priepisów ustawowych o zaopatrze­niu emerytalnym pracowników i ■jowych. Całokształt zagadnień od­szkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych będzie rozwiązany przez: — potraktowa­nie sprawy odszkodowań za wypad­ki przy pracy i choroby zawodo­we jako zagadnienia odrębnego i wydanie osobnej ustawy regulują­cej ten problem — ustalenie reut inwalidzkich i rodzinnych na ta­­k m poziomic, aby w caiości albo prawie w całości wyrównywały za­robek, oczywiście w zależności od grupy inwalidztwa. — Uprowadzenie świadczeń wyrównawczych dla osób o mniejszym ale trwałym uszczerb­ku dla zdrowia, które nie zosta­ły zaliczone do żadnej z grup in­walidzkich oraz jednorazowych odszkodowań dla wszystkich, któ­rzy doznali trwałego uszczerbku na zdrowiu — uproszczenie trybu postępowania zapewniającego pra­cownikowi wypłatę należnych kwot niezwłocznie po wypadku w oparciu o wyniki ustaleń zakłado­wych komisji powypadkowych. Oczywiście ruch zawodowy na pierwszym miejscu zawsze stawiał sprawy profilaktycz­nego przeciwdziałania wypad­kom. Zapewnienie pełnej rea­lizacji uchwalonej z inicjaty­wy ruchu zawodowego ustawy o bhp będzie nadal jednym z głównych zadań wszystkich in­stancji i ogniw związkowych. Zgodnie z ustawą o bhp główna odpowiedzialność za stan bhp ciąży na dyrekcjach zakładów pracy, które obowią­zane są tak organizować pracę, aby nie dopuszczać do wypad­ków przy pracy i powstawa­nia chorób zawodowych. Waż­ne zadania w tym zakresie spoczywają także na zjedno­czeniach i ministerstwach. W ostatnim okresie z inicjatywy związków zawodowych wprowa­dzono już szereg decyzji ułatwia­jących dochodzenie odszkodowań powypadkowych, np. obowiązek polubownego załatwiania sporów o odszkodowania bez dopuszczania do procesów sądowych. Powołano komisje powypadkowe mające u­­stalać przyczyny i okoliczności wypadków przy pracy. Wprowa­dzono w drodze układów zbio­­n wych pracy określone świad­czenia dla osób poszkodowanych wskutek wypadku przy oracy. Nowa ustawa o odszkodowania za wypadki zapewnia szczególną poprawę świadczeń dla inwalidów pracy, i tak, renta osoby zaliczo­nej do I grupy inwalidów, a więc całkowicie niezdolnej do pracy i wymagającej opieki innej osobv, ma wynosić too proc. jej zarobku netto. Otrzyma ona ponadto do­datek za bezradność w wysokości 300 zł. Rencista zaliczony do II grupy Inwalidów otrzyma »o proc. swo­jego zarobku netto. Renciście zaliczonemu do III grupy inwalidów, a wiec .jeszcze częściowo zdolnemu do pracy, bę­dzie wypłacona renta w wysokości 65 proc. jego zarobku netto. W razie podjęcia pracy przez inwalidę zaliczonego do III grupy inwalidów, je­go renta inwalidzka ustalona będzie w takiej wysokości, a­­by renta wraz z zarobkiem z tytułu zatrudnienia nie prze­kraczała 100 proc. jego zarob­ku netto z okresu przed wy­padkiem. Jednakże tak ustalo­na renta nie będzie niższa od renty przysługującej z pow­szechnego zaopatrzenia emery­talnego w związku z wypad­kiem w drodze do pracy, lub z pracy. Odpowiednio do podwyższonego poziomu rent inwalidzkich hędą ustalone renty rodzinne powypad­kowe, dla których obliczenia przyjmuje się za podstawę rentę inwalidzka przysługującą inwali­dzie II grupy Wysokość renty rodzinnej bedzie zależna od liczby członków rodziny. przy pracy zapewni się również uproszczony tryb ich przyzna­wania. Prawo do świadczeń bę­dzie przysługiwać zawsze, bez potrzeby wykazywania winy za­kładu pracy. Nie będą one przysługiwały tylko w tym szczególnym przypadku, gdy wypadek nastąpi z udowodnio­nej przez zakład pracy wyłącz­nej winy pracownika. Wówczas otrzyma on świadczenia prze­widziane w powszechnym sy­stemie emerytalnym na zasa­dach obowiązujących w za­kresie świadczeń należnych w razie wypadku w drodze do präcy lub z pracy. Realizacja nowego systemu będzie stanowić dalsze i poważne rozsze­rzenie uprawnień pracowników. Powstaje stąd szereg obowiązków dla instancji związkowych, zakła­dów pracy, zakładów ubezpieczeń społecznych i rad nadzorczych ZUS. Związki zawodowe powinny prze­jawiać szczególną troskę o prawi­dłowe działania zakładowych komi­sji powypadkowych. Dotychczaso­wą praktyka wykazuje, że komisje te powinny doskonalić swoje umie­jętności w zakresie prawidłowej i bezstronnej oceny przyczyn i oko­liczności wypadków przy pracy. Niewątpliwie są to zagadnie­nia skomplikowane i dlatego też konieczna jest daleko idą­ca pomoc dla tych komisji ze strony ogniw i instancji związ­kowych. Należy przy tym mieć na względzie, że prawidłowe wy­niki badań powypadkowych stanowią cenny materiał dla profilaktyki przeciwwypadko­­wej, która z uwagi na istnie­jącą tendencję wzrostu wypad­kowości — wymaga dalszego doskonalenia. Traktując w sposób komplekso­wy sprawy wyrównywania szkód powypadkowych, nie możemy za­pomnieć o tym, ie jedną z form działalności w tym zakresie jest stworzenie inwalidom pracy szero­kich możliwości rehabilitacji i za­trudnienia. Z tego teł względu in­stancje związkowe powinny inicjo­wać i popierać różne poczynania zakładów pracy w tym zakre­sie. Dla zapewnienia prawidłowe­go funkcjonowania nowego sy­stemu zostanie stworzony fun­dusz rentowy składający się: z części składki na ubezpieczenia społeczne opłacanej przez za­kłady pracy, w wysokości 8,5 proc. podstawy wymiaru skła­dek ubezpieczeniowych oraz ze składki opłacanej przez pra­cowników w wysokości do 3 proc. zarobku. Pracownicy będą partycypowali w tworzeniu funduszu bez obniże­nia ich dotychczasowych zarobków netto, przewiduje się bowiem rów­nocześnie zwolnienie od podatku od wynagrodzeń zarobku w wyso­kości do 1 45U zł miesięcznie i od­powiednie obniżenie stopy podat­kowej dla zarobków powyżej tej kwoty t Ekonomiczny sens utworzenia funduszu rentowego będzie polegał na tym, że gromadzone na nim środki będą rosły z roku na rok w związku ze wzrostem zatrudnie­nia i poziomu płac, a przez to stanowić będą zabezpieczenie po­krycia kosztów związanych z wy­płatą podwyższonych rent i wpro­wadzeniem dodatku stażowego, po­wodującego stały wzrost wydatków na emerytury. Ta wielka reforma systemu rentowego, która ma wejść w życie z początkiem 1968 roku, wymaga nie tylko szybkiego, ale i w równym stopniu spraw­nego działania. Stawia to szczególnie odpowiedzialne za­dania przede wszystkim przed organami administracji, a zwłaszcza ZUS, co jednak nie powinno umniejszać zadań sto­jących przed wszystkimi ogni­wami i instancjami związko­wymi. Ogół pracowników i renci­stów musi być dobrze poinfor­mowany o przysługujących u­­prawnieniach, a należne nowe, podwyższone świadczenia ren­towe musza dotrzeć w ustalo­nych terminach do każdego u­­prawnionego. Omawiając zagadnienia poprawy sytuacji materialnej rencistów I u­­dział związków zawodowych w sprawnym przeorowa^yenui *•»* szeroko zakrojonej reformy syste­mu zaopatrzenia rentowego, prze­wodniczący CRZZ zwrócił również uwagę na znaczenie działalności związków zawodowych wśród ren­cistów na ich rzecz. Mają one w tej dziedzinie dobre doświadczenia. Za pozytywne uznać należy przy­znanie rencistom prawa pozostawa­nia w swych macierzystych organi­zacjach związkowych, a przez to umacnianie więzi rencistów z zało­gami. Obecnie około 240 tys. renci­stów utrzymuje stały kontakt ze swoimi związkami zawodowymi. Podwyżka emerytur i rent poważ­nie polepsza sytuację materialną rencistów jako grupy społecznej. Mimo to różnorodna i dostosowa­na do potrzeb pomoc związków za­wodowych dla wysłużonych pra­cowników powinna i nadal zajmo­wać poczesne miejsce w działalno­ści całego ruchu zawodowego. Przyjmując podstawowe za­łożenia programu podwyższenia świadczeń rentowych oraz u­­lepszenia systemu rentowego — powiedział I. Loga-Sowiński — przechodzimy tym samym do konkretnej realizacji jednego z najważniejszych postanowień uchwał VI Kongresu Związków Zawodowych. Pamiętamy też dobrze z ja­ką mocą dyskusja kongresowa i powszechnie aprobowane przez załogi uchwały Kongresu, pod­kreślając słuszność podstawo­wej linii programowej związ­ków zawodowych — jedności i współzależności spraw produk­cji i bytu, skupiły uwagę i wy­tyczyły kierunki działania na rzecz przyspieszenia wzrostu dochodu narodowego poprzez stałe i systematyczne doskona­lenie organizacji produkcji po­przez wzrost wydajności pracy oraz obniżkę kosztów włas­nych wyrobów. Tymczasem kierunki naszego działania nie wszędzie i nie przez wszystkich są obecnie należycie respektowane. Już dziś łub w najbliższym czasie w zakładach pracy będą omawiane i uchwalane plany produkcyjne na 1968 r. wraz z podstawowymi zało­żeniami rozwoju na 1B69 r. Jest pilnym naszym zadaniem, wpływać wraz z przedstawicielami załóg na to, aby w planach tych byt uwzględniony dorobek zakratUrwych komisji usprawnienia organizacji produkcji, powołanych po VII Plenum KC PZPR. Chodzi o to, by plany te zabezpieczały dalszy wzrost produkcji na rynek krajo­wy i na eksport oraz, by stwarza­ły lepsze warunki dla poprawy po­ziomu życia mas pracujących na bazie znacznego wzrostu wydajnoś­ci pracy. Trzeba przy tym s.ale pamiętać, że wzrost wydajności pracy jest najlepszym sprawdzia­nem każdego naszego działania go­spodarczego a w szczególności na­szej pracy po VII Plenum KC PZPR. Przygotowując i uchwalając w za­kładach plany na rok 1968, musimy zwrócić szczególną uwagę, właśnie na sprawy wykorzystania rezerw i umocnienia gospodarności. Wzmożoną gospodarność trzeba nam także przejawiać w zakresie wydatków na świad­czenia ubezpieczeniowe. W najbliższych trzech latach, w związku z realizacją popra­wy sytuacji materialnej emery­tów i rencistów środki przezna­czone na fundusz rentowy znacznie wzrosną, a więc po­ważnie powiększa się całość środków przeznaczonych na świadczenia ubezpieczeniowe. Tym bardziej wymaga to przejawiania szczególnej tros­ki o to, aby świadczenia te, czy to w postaci zasiłków cho­robowych i rodzinnych, czy w postaci podwyższonych emery­tur i rent, trafiały do tych, którzy są do nich uprawnieni i aby wszelkie nieprawidłowości w zakresie wydatkowania fun­duszów ubezpieczeniowych były konsekwentnie eliminowane. Należy zdawać sobie sprawę, że zdarzają się — i to nie zawsze odosobnione przypadki bezpodstaw­nego uzyskiwania zwolnień lekar­skich i związanych z tym świad­czeń pieniężnych. Przypadki tego typu nadużyć występują też w za­kresie innych świadczeń ubezpie­czeniowych. Wszystkie nasze ogniwa związko­we, jak również Rady Nadzorcze ZUS — działając w Imię dobra społecznego i w interesie ogółu ludzi pracy — nie powinny tole­rować sytuacji, w których jednost­ki lekceważąc swoje obowiązki, bezpodstawnie i kosztem uczciwie pracującej załogi oraz faktycznie chorych, korzystają ze zwolnień lekarskich i otrzymują zasiłki cho­robowe. Działając stale w imieniu olbrzymiej większości pracowni­ków w trosce o jak najwyższe ich wyniki produkcyjne oraz poprawę ich warunków pracy i bytu, trzeba nam wzmóc oddziaływanie w kie­runku umacniania dyscypliny pra­cy poprzez zwalczanie absencji nieusprawiedliwionej. Trzeba też podjąć w zakła­dach pracy szeroką działalność wychowawczą. Powinniśmy Ugruntowywać zrozumienie, że reforma rent stanowi wyraz troski naszej partii, państwa i związków zawodowych o stałe podnoszenie poziomu życia ogó­łu pracujących i rencistów, a równocześnie wskazywać, jak ściśle powiązany jest dalszy wzrost płac ze wzrostem docho­du narodowego poprzez inten­sywniejszy niż dotychczas wzrost produkcji, umacnianie równowagi w różnych dziedzi­nach życia, w tym i równowa­gi rynkowej. Dlatego też szczególnego zna­czenia nabiera realizacja przez samorząd robotniczy i wszyst­kie ogniwa związkowe zadań wynikających ze wskazań os­tatnich posiedzeń plenarnych KC PZPR. W ten sposób dzia­łając, zapewniać będziemy sku­teczne wprowadzanie w życie uchwał VI Kongresu Związków Zawodowych. Podwyżka rent Rodzaj renty 1967 r. 1970 r. % na Emerytury 700 900 inwalidzkie wypadkowe: grupa I 910 1.250 grupa II 760 950 grupa III 570 720 inwalidzkie z innych przyczyn: grupa I 760 1.150 grupa II 660 850 grupa III 460 650 rodzinne: — dla 1 osoby 580 700 — dla 2 osób 645 770 — dla 3 osób i więcej 725 850 I D'S ii a r «T H.i.gole Kolegium 1» »kładzie. Cml». Bielecki, Jeny Oonczar.kl (redaktor naczelny), Aleksander Gr.dlewskl Katiiméra Gutákéi Marian Caprus, Piotr Marclnlszyn (2-ca redaktora naczelnego) Antom PaczeSnlek dekretari redakcłl) Stanisław Rene­J fi a t 8 i * im ffl Ä i I i P rowie* (z-ca redaktora naczelnego) Stanisław Woliński Wydalę Wydawnictwo ..Czasopisma Wojskowe” Adres Hedakrjl I Admlntsliarjl: Warszawa Grzybowska 17. Telefony redaktor nactęlny 10 62-98 sekretarz redakcji J9 21 27 centrala iiiTTii-iir iŁ rí i ^ P V.Í > [j 20-12-61 wewnętrzne: t ca red oarzeinego 77 dział kta|owy 195, dział kulturalny 43 dział zagi »nk-rny «« dzla! sportowy 75 administracja l?ł. redakcja nocna 20-28 4| w. tói i io« oraz 20 ił U Rękopisów nie eamówtonych redakcja nie zwraca Pre­■ ......-vmraMiitBtaawp-er—numerate oa kia) przy)mu)ą urzędy pocztowe listonosze oraz Oddziały i Delegatury Ruch”, Można również dokonywać wpłat na konto °KO m I «-100020 Centrala Kolpottażu Prasy I Wydawnictw „Ruch” Warszawa ul Wronia 23 Prenumeraty przylmowane «a do 10 dola miesiąca poprzert’aiąceeo okres orenumeialy Cena pienumeraly miesięcznie - 12 50 kwartalnie - 3150 ońtrocznlf - 73.—I tocznie - 160.— Dla premimetatorńw wojskowych zbiorcze zamówienia i przedpłaty przyjmują do dnia 15 Każdego miesiąca Doprzedzaia­­cego Okres pienumeraly następujące placówki: ''entialny Knlponaż Wnykowy ..Ruch". Warszawa »9 ul. Grzybowska '7 konto NBP VI O/M Warszawa m 1530 0225/1, Ekspozytura CKW „Ruch”, Bydgoszcz 19 - Ludwlkowo. konto NBP III OM Bydgoszcz or 203-6-Mi Ekspozytura CKW „Ruch”, Wroclaw, ul. Energetyczna 15, konto NBP II Ó/M Wroclaw nr 1842-6-2917 Egzemplarze numerów zdezaktualizowanych można nabyć w Punkcie Wysyłkowym Prasy Archiwalnej „Ruch” - Warszawa, ul. Nowowiejska 15/17, komo PKO VH O/M Warszawa. Składano 1 tłoczono' Zakia.1v • Graficzna Dom Słowa Polskiego. t—62 •

Next