Magyar Botanikai Lapok 32. (1933)

1933 / 7-12. szám - Degen Árpád: Bemerkungen über einige orientalische Pflanzenarten = Megjegyzések néhány keleti növényfajról

XCY. Pedicularis Friderici Augusti Tommas. subsp. Drenowskii Deg. ap. Deenowski „Über die reiche und eigenartige Flora von Alibotusgebirge (cdőctbchho n3gaHiie; 10. Mai 1933)w p. 9 (Sep.). A typo differt corollis magis — fere semicirculari­­ter — incurvis, horizantaliter patentibus (in typo ascendentibus), ex tus glabris (nec pilosis vel hirtulis), albidis, calycis dentibus, linearibus, apice breviter acuminatis. Planta spithamea, valde robusta, inflorescentia crassa, ditis­sima, speciosa, Calyx 13 mm longus, atroviridis, ovato-cylindricus extus lana molli pilis articulatis longis crispis patulis formata dense obtectus, intus glaber; dentes calycini paulo inaequilongi, breviores 41-2, longiores 5 mm longi, sinubus angustis (in Ved. Frid. Aug. latis) sejuncti, 1 anceolato-s ubul ati, apice breviter acuminati; corollae in tus supra basim pilosae galea, fere semicirculariter curvata, apice truncata et bidenticulata, labio trilobo, lobis lateralibus late reniformibus, margine minute crenu­­latis, medio deorsum flexo, reniformi, apice leviter enarginato; staminum juxta basim corollae orientium et hic pilosorum duo infra antheras ad tertiam vel dimidiam partem superiorem dense villosa, duo tantum infra antheras pilis paucis obsita; stilus glaber, purpurascens, stigmate luteo, minute capitato. Habitat in Bulgaria meridionali. In pinetis montis Alibotus ait, 1500—1700 m d. 25. Y. 1932 detexit Al. K. Deenowski. Die Entdeckung dieser neuen Unterart der Pedicularis Fride­rici Angusti lenkt unsere Aufmerksamkeit auf die Tatsache, dass auch diese Art nicht einheitlich ist, sondern sich in Rassen gliedert. Der Typus hat aussen behaarte Corollen, die Unterart Drenoivskü kahle. Nun giebt es aber schon eine vor Zeiten als Varietät be­schriebene Abänderung der Pedicularis Friderici Augusti, mit kahlen Corollen, nämlich die Yar. montenegrina Ebel, Zwölf Tage auf Montenegro, 1844 p. 48, die auf der diesem Werke beigegebenen Tafel II als Fig. 2 sehr gut bildlich dargestellt ist. Ebel fand diese auffallende Pflanze, die er s. Z. auch dem Monographen Bunge vor­gelegt hat und der ihren Platz neben P. tanaceti folia Ad. gesucht hat, bis ihn eine genauere Untersuchung des Blütenbaues eines Besseren belehrt hat — auf dem Sutorman-Pass („Yrh Suta“) über Antivari, wo sie dann Du. Baldacci i. Jahre 1898 wiedergefunden und in seiner Exsioeatensammlung „Her albanicum montenegri-

Next